یکی از موتیف هایی که از دیرباز تاکنون در شعر شاعران ، آثار نویسندگان و هنرمندان رایج بوده است، حسرت نسبت به دوران گذشته ، بازگشت به دوران کودکی، غم غربت، بازگشت به اصل خویش، در آرزوی رسیدن به چیزی و ... است که امروزه از آن با عنوان نوستالژی یاد می کنند. نوستالژی یک اصطلاح روان شناسی و رفتاری است که ریشه در ناخودآگاه فردی و جمعی انسان ها دارد. اوضاع و احوال سیاسی اجتماعی و به طورکلی وضع زندگی و مسائل و مشکلات روحی، روانی در ایجاد این حس بسیار موثرند. این حس نوستالژی، تقریباً در تمام آثار هنرمندان و شاعران کلاسیک و معاصر به نوعی بازتاب داشته است . از جمله شاعران معاصری که این بن مایه در آثار آنها انعکاس یافته است. می توان به سهراب سپهری و فروغ فرخزاد، اشاره کرد.در این پژوهش نوستالژی شعر سهراب سپهری و فروغ فرخزاد مورد بررسی قرار گرفته است و آنها به عنوان شاعرانی نوستالژیک معرفی شده اند. نوستالژی در شعر فروغ فرخزاد بیشتر از نوع فردی و گذشته گراست و در شعر سهراب سپهری بیشتر به صورت فردی – اجتماعی نمود پیدا کرده است.