اگر شاهنامه و یا مثنوی معنوی و یا دیوان عطار نیشابوری و یا خمسه نظامی تا کنون مترو معیار ارزشهای دراماتیکی مورد ارزیابی قرار گرفته اند و نسبتاً خوب از آنان به شکل نمایشنامه استخراج شده است اما حکایات سعدی بیشتر از منظر و مرایای ادبی مورد نظر بوده و نگاه نمایشی ویژه ای به آنان صورت نگرفته است. شرح داستانی، اتفاقات دراماتیک زبان نمایشی از جمله خصیصه های این حکایات است که در عین کیمته گرائی (مینی مالیسم ) می تواند مبنای یک اثر نمایشی بلند و یا یک برش نمایشی قرار گیرد. حکایت کوچکترین واحد و مقیاس ادبی روایت ایرانی است و پژوهنده بر آن است که تا این مدیوم را به نمایش تبدیل سازد.

چکیده ندارد.