یکی از پرکاربردترین ومتنوع ترین واژه های زبان عربی، واژه «ما»ست. در اهمیت این واژه همین بس که در قرآن کریم قریب به 2616 مورد از آن یافت می شود. این واژه به دلیل گوناگونی در حالت (اسم و حرف، معرفه و نکره، صدارت طلب و غیر صدارت طلب، عامل و غیر عامل و...)، تعدّد در نقش (فاعل، مبتدا، خبر، مفعول به، مفعول فیه، مفعول مطلق، تمییز و...) و تنوّع در مفهوم (ابهام، نفی، پرسش، وصف، شرط، تأکید، دلالت بر غیر عاقل و...) در میان سایر واژگان زبان عربی، واژه ای ممتاز و ویژه گردیده است. واژه ای که شناخت هریک از انواع آن، پژوهشی نو و نگاهی متمایز می طلبد تا با ارائه راهکارها و شیوه های مناسب، دانش پژوه را در تشخیص هر یک از آن ها یاری دهد. نیز ترجمه هر نوع از «ما» با توجه به اسلوب های خاصی که در کلام دارد، معادل هایِ متناسب با مفهوم را طلب می کند؛ بدین روی این پژوهش بر آن است تا در فصولی چند، با بررسی انواع مختلف «ما» از منظر علوم مختلف صرف، نحو، بلاغت، ترجمه، به این مهم دست یابد. شیوه نگارش این پژوهش بدین صورت است که ابتدا ویژگی های مربوط به هر قسم از «ما»، آنگاه، نقش های دستوری آن، راه های تشخیص، نکات بلاغی و بالاخره ترجمه آن ارائه می شود. البته بخشی نیز به ترجمه یکی از اسلوب-های «ما»ی موصوله اختصاص داده می شود و در پایان نتایج حاصل از این تحقیق ارائه می شود.