دراین تحقیق دوهدف دنبال شده است: هدف اول مشخص ساختن راههایی است که زبان آموزان ایرانی سطح متوسط و پیشرفته برای اصلاح گفتارخویش بکار می برند و هدف دوم مشخص ساختن این فرضیه است که آیا تمایل بیشتری برای تصحیح گفتار توسط خود زبان آموز در این دوگروه ذکرشده وجود دارد یا نه میباشد. برای رسیدن به این اهداف 60 زبان آموز ایرانی (30 پسر و 30 دختر) که در یکی از موسسات زبان آموزی در مشهد به یادگیری زبان انگلیسی می پرداختند در این تحقیق شرکت کردند. آنها به 4 کلاس مختلط (2 کلاس سطح متوسط و 2 کلاس سطح پیشرفته) تقسیم شدند و جلسات سوم و هفدهم هر کلاس در طول یک ترم ظبط گردید. این فایلهای ضبط شده به دقت بررسی و مواردی که در آنها زبان آموزان به اصلاح گفتار خود در مکالماتشان با معلم می پرداختند انتخاب گردید. موارد اصلاح گفتار بر دو اساس محل شروع و نوع تکمیل اصلاح (خود اصلاحی یا اصلاح معلم) تقسیم بندی شدند. نتایج حاکی از آن بود که هر دو گروه راههای تقریبا مشابهی را برای اصلاح گفتارشان در 5 محل مختلف در طول مکالملتشان بکار بردند اما تفاوتهایی نیز در تعداد بکارگیری هر روش و بعضی استراتژی های بکار گرفته شده وجود داشت. بر اساس این تحقیق بیش از 87? موارد در میان زبان آموزان سطح پیشرفته و بیش از 66? موارد در سطح متوسطاصلاح گفتار توسط خود زبان آموزان صورت گرفت. قابلیت خود اصلاحی از نشانه های پیشرفت است و معلمان می توانند زبان آموزان را در رسیدن به این توانایی یاری کنند. معلمان بهتر است در مواردی که نیاز است تنها به شروع اصلاح گفتار بسنده کنند و تکمیل آن را بر عهده خود دانش آموزان بگذارند