چکیده عشق از مهم ترین و اساسی ترین مباحث عرفانی است که در عرفان هندو و اسلامی در دو اثر عرفانی بهگود گیتا و مثنوی معنوی به طور بارزی مطرح می گردد. عشق در گیتا به عنوان راهی برای رستگاری و نجات انسان بیان می شود و حتی آسان ترین راه نجات است که هر کس از هر طبقه اجتماعی که باشد می تواند به آن دست یابد و به وسیله آن در پناه خداوند قرار گیرد. عشق در مثنوی نیز یکی از راه های رسیدن به وصال خداوند و فنا شدن در او و بقا یافتن به اوست. مولانا در سراسر مثنوی به تعلیم عشق و عاشقی پرداخته است. غایت و نهایت عشق در هر دو اثر عرفانی وحدت عاشق و معشوق است. عشق در این دو اثر دارای تشابهات و تفاوت هایی است که در این رساله به بررسی این وجوه تشابه و افتراق پرداخته شده است. کلید واژه: عشق، رستگاری، مثنوی، بهگود گیتا.