تیراندازی مهارتی است که به ثبات و یکنواختی بالایی نیاز دارد. کوچکترین تغییرات می تواند آثار بزرگی بر عملکرد تیرانداز داشته باشد. بر این اساس شیوه گرم کردن نقش مهمی بر اجرای تیراندازی خواهد داشت. هدف از این پژوهش مقایسه اثر سه روش گرم کردن ( فعالیت هوازی، حرکات ثبات مرکزی وکشش ایستا) بر عملکرد تیراندازان نخبه زنان ایران بود. روش ها: شانزده تیرانداز زن (سن65/3 ± 0/ 25، وزن0/10 ± 0/67، قد 09/5 ± 2/165، سابقه تیراندازی 90/0 ± 5/1و رکورد 45/4±14/367) در مطالعه شرکت کردند که به طور تصادفی به چهار گروه کشش ایستا، هوازی، ثبات مرکزی و کنترل تقسیم شدند. برنامه گروه ها به این صورت بود. کشش ایستا: پنج دقیقه کشش ایستا کل بدن. هوازی: پنج دقیقه فعالیت هوازی با حرکات ایروبیک به گونه ای که عملکرد عصبی عضلانی را تحریک کند. ثبات مرکزی: پنج دقیقه حرکات ثبات مرکزی روی زمین شامل هفت فعالیت. و گروه کنترل: بدون مداخله. ازمودنی ها چهار برنامه را در دو روز متوالی، بصورت صبح و بعدازظهر به شکل ضربدری اجرا کردند. پس از پایان هر برنامه گرم کردن، تیراندازان ?0شلیک در وضعیت ایستاده در فاصله ?? متر از هدف و با تپانچه بادی، انجام می دادند. در پایان روز دوم همه تیراندازان تحت هر چهار برنامه قرار گرفته و مجموعاً ، شصت و چهار تست تیراندازی انجام شده بود. عملکرد تیراندازان با دستگاه اسکات آنالیز می شد که شامل مقیاسهای عملکردی چون: رکورد، تجمع تیر،میزان نوسانات سر سلاح و میزان ثبات در مرکز هدف بود. بمنظور آزمون فرضیه های پژوهش از روش آنوا با اندازه گیری های مکرر و جهت یافتن محل تفاوت ها از آزمون تعقیبی lsd استفاده شد. یافته ها: رکورد گروه هوازی، بطور معناداری از سایر گروه ها بالاتر بود(040/0( p=. تجمع تیر نیز در گروه هوازی بالاتر از دیگر گروه ها بود اما این اختلاف تنها با دو گروه کششی(030/0( p= و ثبات مرکزی(008/0( p=، معنادار بود. میزان ثبات در مرکز هدف تفاوت معناداری را میان گروه هوازی با دو گروه کششی(039/0( p= و کنترل(005/0( p= نشان داد، اما تفاوت میان چهار گروه در نوسانات سر سلاح، معنادار نبود. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش بیان می دارد که انجام حرکات هوازی با شدت متوسط به گونه ای که هماهنگی عصبی عضلانی را درگیر نماید، می تواند عملکرد تیراندازی را بهبود بخشد.