دگرشکلی در خاور ایران ناشی از فعالیت پهنه های گسلی با روندهای متفاوت می باشد. در محدوده ی بین این پهنه های گسلی یکسری مناطق گوه ای شکل ایجاد شده است. منطقه ی مورد مطالعه یکی از این پهنه های گوه ای شکل است که در بین دو گسل امتدادلغز راستگرد کوچ با روند شمالی– جنوبی و شاه آباد با روند شمال باختری– جنوب خاوری قرار گرفته است که دگرریختی های متنوعی در آن (از جمله گسل خوردگی و چین خوردگی سنگ های رسوبی ترشیری) مشاهده می شود. چین های بخش واگرایی پهنه (بخش شمالی) اغلب دارای زاویه ی بین یالی باز هستند و مقدار کوتاه شدگی (در ارتباط با چین خوردگی) آنها 13% می باشد. در صورتی که زاویه ی بین یالی چین های بخش مرکزی و بخش همگرایی پهنه (بخش جنوبی) اغلب بسته و یا فشرده می باشد و کوتاه شدگی 69% را نشان می دهند. مقدار ضریب برش در راستای پهنه ی گسلی کوچ نسبت به گسل شاه آباد بالاتر است. مقدار ضریب برش در بخش جنوبی گسل کوچ از 2- به سمت بخش شمالی به 4- کاهش می یابد. تغییرات ضریب برش نشان می دهد رشد گسل کوچ از جنوب به شمال است. در بخش میانی منطقه واحدهای سنگی توف داسیتی، توف آندزیتی و شیلی دچار چین خوردگی شده اند. وجود لایه های چین خورده شیلی (نامقاوم) و توف آندزیتی (مقاوم) در بخش مرکزی پهنه گوه ای حاکی از وجود سطح جدایشی است، که سبب تشکیل چین جدایشی با روند شمال باختری- جنوب خاوری شده است.