یکی از مهترین مسائلی که در زمینه مهندسی زلزله خودنمایی می کند، یافتن راه های تقلیل نیروی زلزله وارده به اعضای سازه-ای ساختمان می باشد. در این میان، پارامترهای مهم دیگری از جمله کاهش هزینه و سرعت اجرا نقش بسزایی در انتخاب راهکارهای موجود دارند. استفاده از انواع میراگرهای فعال، نیمه فعال و غیرفعال در صنعت ساختمان یکی از بهترین این راهکارها می باشد. در این میان، انتخاب میراگرهای غیرفعال به علت کم هزینه بودن، تکنولوژی مناسبتر و آسانتر و امکان استفاده آنها در داخل کشور نسبت به سیستم های فعال و نیمه-فعال ارجحیت دارند. در این گزارش ضمن مروری بر انواع سیستم های کنترلی سازه و میراگرها با تمرکز بر پانل های اصطکاکی، به شرح نتایج حاصل از تأثیر این میراگرها بر پاسخ لرزه ای قاب ها با ارتفاع متفاوت پرداخته شده است. همانطور که اشاره خواهد شد، بار لغزش بهینه از موارد مهم در طراحی میراگرها می باشد. اگر مقدار این بار بسیار کم یا بسیار زیاد باشد، میزان اتلاف انرژی ناچیز و قابل صرفنظر کردن است لذا حد متوسطی بین این دو مقدار وجود دارد که اتلاف انرژی را حداکثر می کند و بار لغزش بهینه نام دارد. در این گزارش چهار مدل توزیع نیروی لغزش در ارتفاع سازه های کوتاه و بلند مورد بررسی قرار گرفته است که شامل توزیع طره ای، یکنواخت، مثلثی و معکوس مثلثی می باشد. طبق روش های توزیع ارائه شده، برای کاهش تغییرمکان های نسبی طبقات، کاهش تغییرمکان بام و افزایش اتلاف انرژی، توزیع بار لغزش یکنواخت و مثلثی موثرتر از دو توزیع دیگر نیروی لغزش می باشد.