انقلاب اسلامی که در سال 1357 به ثمر نشست تفاسیر و تبیین های متعدد را به دنبال داشت. برخی ریشه های اقتصادی برای آن جستجو می کردند و برخی دیگر عوامل فرهنگی را برجسته می ساختند. گاه عوامل داخلی مهم تلقی می شد و گاه تغییر و تحولات جهانی. یکی از نظراتی که کمتر مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته و درعین حال در مورد انقلاب مطرح شده، این است که انقلاب ایران نتیجه برنامه توطئه گران خارجی برای ایران بوده است. البته لازم به ذکر است مشابه این دید در مورد حکومت پهلوی نیز وجود دارد. با این حال مطرح کنندگان این ایده بنا به دلایلی آن را بر زبان می آورند و اهداف مشخصی را نیز پی می گیرند. این که زمینه های شکل گیری این اندیشه چه بوده و قائلین به نظریه توطئه چه اهدافی را دنبال می کنند سوال اصلی این پژوهش است. مدعایی که در ابتدا مطرح شد این بود که هدف اصلی این افراد ترسیم تصویری غیر واقعی از رخدادهای سیاسی و علی الخصوص انقلاب اسلامی است که به تبع آن هر نوع اقدامی مجاز می شود. بدین ترتیب شرایط تاریخی - اجتماعی ایران در طول تاریخ معاصر، همچنین گفتمان های فکری غالب در دوره پهلوی، و نیز بنیان های فکری که اندیشه افراد را شکل می دهد، در نهایت منجر به بیان این نظر گردید که انقلاب ایران توطئه بیگانگان است. خود این شیوه تحلیل از یک رخداد سیاسی نمایانگر ضعف اطلاع رسانی عمومی، عمداً یا سهواً، و نیز سست بودن بنیان های تاریخ نگاری در ایران است .