تقی مدرسی یکی از برجسته ترین داستان نویسان ایرانی است اما متأسانه آن طور که باید و شاید به داستان های او پرداخته نشده است.در داستان«شریفجان شریفجان» نظام ارباب_رعیتی در برابر نظام سرمایه داری قرار دارد و جدال بین این دو نظام خواندنی است.داستان«یکلیا و تنهایی او» دارای مضامین یهودی می باشد وبا«کتاب های عهد عتیق»شباهت های فراوانی دارد. جدال شیطان و یهوه درسراسر داستان دیده می شود.در«کتاب آدم های غایب» نسلی توصیف می شودکه در بلاتکلیفی و بی هویتی به سر می برد. مدرسی در «آداب زیارت» به آیین مانوی پرداخته است.و درآن تقابل فرد وجامعه را به خوبی نشان می دهد.شخصیت های داستان های مدرسی درد فلسفی دارند.