پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش گروهی تحلیل رفتارمتقابل بر افزایش تمایزیافتگی و خودکارآمدی مشاوران انجام پذیرفت. نمونه پژوهش شامل، 28 نفر از مشاوران شاغل در آموزش و پرورش شهرستان بجنورد در سال تحصیلی 89-90 بودند (21 زن و 7 مرد) که پایین ترین نمرات را در پرسشنامه تمایزیافتگی کسب نمودند. فرضیه اصلی پژوهش عبارت بود از اینکه بین میانگین نمرات تمایزیافتگی مشاورانی که در گروه آموزش تحلیل رفتارمتقابل شرکت کردند و مشاورانی که در این گروه شرکت نکردند تفاوت معنی داری وجود دارد. روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی با گروه کنترل بود (14 نفر گروه آزمایش و 14 نفر گروه کنترل). ابزارهای پژوهش عبارت بودند از: 1- پرسشنامه تمایزیافتگی اسکورن با 45 سوال، 2- پرسشنامه خودکارآمدی شرر با 17 سوال و همچنین بسته آموزشی تحلیل رفتار متقابل که در 10 جلسه تنظیم شده بود. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه 5/1 ساعته با فاصله زمانی دوبار در هفته در معرض آموزش تحلیل رفتارمتقابل قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. یک هفته پس از پایان جلسات تحلیل رفتار متقابل، پرسشنامه های مذکور در هر دو گروه اجرا شد(پس آزمون). برای پردازش داده ها از آزمون های همبستگی پیرسون و تحلیل کوواریانس استفاده شد. داده ها نشان داد که میزان تمایزیافتگی مشاورانی که آموزش تحلیل رفتار متقابل دریافت کرده بودند بیشتر از میزان تمایزیافتگی مشاورانی است که آموزش دریافت نکردند (p< 0/05). اما بین میزان خودکارآمدی گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد. به این معنی که آموزش تحلیل رفتار متقابل بر میزان خودکارآمدی مشاوران اثربخش نبوده است.