پژوهش حاضر به بررسی روابط بین انگیزش پیشرفت، سبک های یادگیری و پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان پرداخته است. جامعه تحقیق عبارت بود از کلیه دانش آموزان پسر دوره راهنمایی تحصیلی شهرستان شهریار که در سال تحصیلی 91-1390 مشغول به تحصیل بودند. نمونه این تحقیق 400 دانش آموز دوره راهنمایی تحصیلی می باشد که با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه سبک های یادگیری کلب (1985) و پرسشنامه انگیزه پیشرفت کرمی (1386) بود. معدل سال گذشته و معدل نیمسال گذشته دانش آموزان نیز به عنوان ملاک پیشرفت تحصیلی به دست آمد. نتایج نشان داد که بین انگیزش پیشرفت و سبک های یادگیری با پیشرفت تحصیلی رابطه معنادار وجود دارد (p>0/05). سهم انگیزش پیشرفت در پیش بینی پیشرفت تحصیلی بیشتر از سهم سبک های یادگیری بود. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد میان انگیزش پیشرفت و پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. نتایج آزمون همبستگی گشتاوری پیرسون مشخص کرد که بین سبک های یادگیری و پیشرفت تحصیلی رابطه معنادار وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون چند متغیره به روش پس رو و همبستگی پیرسون نشان داد که بین انگیزش پیشرفت و سبک های یادگیری رابطه معنادار وجود ندارد. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که میان سبک یادگیری همگرا و پیشرفت تحصیلی، سبک یادگیری واگرا و پیشرفت تحصیلی، سبک یادگیری جذب کننده و پیشرفت تحصیلی و سبک یادگیری انطباق یابنده و پیشرفت تحصیلی رابطه معنادار وجود دارد (p>0/01).