هدف از این مطالعه بررسی تاثیر حرکات ترسیمی بر روی کارکرد ظریف کودکان اسپرگر 5-7 ساله می بود. سندرم آسپرگر یکی از اختلالات طیف اوتیستیک است که با تعاملات و ارتباطات اجتماعی غیر طبیعی، علائق و رفتارهای تکراری مشخص میشود. افراد مبتلا به این سندرم ممکن است دارای مشکلاتی همچون حرکات خام وناشیانه، هماهنگی ضعیف حرکات و اشکالات دست نویسی باشند. مشاهده ی فعالیت های معمول در کلاس های مدارس ابتدایی نشان داده است که 30 الی 60 درصد اوقات مدرسه به فعالیتهای حرکتی ظریف مانند: بریدن، رنگ آمیزی و به خصوص تکالیف نوشتاری که بر تکالیف دستی دیگر برتری دارند، اختصاص دارد. با توجه به کمبود مطالعات در مورد درمان های مناسب برای بهبود مشکلات کودکان اسپرگر و بخصوص مشکلات حرکتی ظریف آنها و با توجه به شیوع روز افزون این اختلال در کشورمان و با در نظر گرفتن اهمیت مهارت های حرکتی ظریف در آمادگی برای مدرسه کودکان و دیگر جنبه های مربوط به کیفیت زندگی، لزوم انجام این پژوهش و پژوهش های مشابه در جهت بهبود مشکلات این کودکان احساس شد. روش بررسی: از مراجعین دو کلینیک کاردرمانی در شهر تهران، با روش نمونه ی در دسترس، نمونه ی 24 نفری از کودکان با تشخیص آسپرگر انتخاب شده و به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. پژوهش هر دو جنس دختر و پسر را شامل می شد. هر دو گروه به مدت سه ماه، هفته ای 2 جلسه در تمرینات کاردرمانی شرکت کردند. در گروه مداخله جلسات تمرینی شامل 25 دقیقه تمرینات ترسیمی و 20 دقیقه تمرینات معمول کاردرمانی شامل تمرینات یکپارچگی حسی، آموزش مفاهیم و تمرینات حرکتی درشت بود و در گروه کنترل فقط تمرینات معمول کاردرمانی مذکور انجام شد. خانواده ها توجیه شدند که خارج از برنامه با کودکان تمرینات ترسیمی را انجام ندهند. هر دو گروه قبل و بعد از مداخله با استفاده از آزمون کفایت حرکتی برونینکس ازرتسکی مورد ارزیابی قرار گرفتند و نتایج با استفاده از آزمون t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج آزمون تی در مورد مقایسه ی میانگین تفاضل نمرات پیش آزمون-پس آزمون دو گروه کنترل و مداخله در خرده آزمون هماهنگی اندام فوقانی تفاوت معنادار نشان داد (p=0/01) ولی در سرعت پاسخدهی تفاوت معنادار بین دو گروه به دست نیامد (p=0/326). در خرده آزمون کنترل دیداری-حرکتی نیز تفاوت معنادار مشاهده نشد (p=0/112) ولی مقایسه ی میانگین تفاضل نمرات پیش آزمون-پس آزمون دو گروه در خرده آزمون مهارت و سرعت اندام فوقانی تفاوت معنادار نشان داد (p=0/007). یعنی پس از مداخله گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل در هماهنگی اندام فوقانی و سرعت و مهارت اندام فوقانی افزایش نشان داد.