شعر سپهری عصاره ی افکار،عواطف،آمال و درونیات وی است که ابزاری برای شناخت جهان ذهنی او محسوب میگردد. وجود مولفه هایی چون طبیعت،سفر،گریز از شهرنشینی، و صنعت گرایی،رویا و تخیل و مبانی ایدئولوژیکی در این آثار نمادهایی از جهان ذهنی سپهری است که با شناخت آنها در متن-شعر- می توان به درک تجربیات او نائل آمد. زیرا این مولفه ها جزیی از کل جهان ذهنی سپهری است که در کنار هم و در ارتباط با کل، معنا می یابد.بنابراین شناخت سپهری در گرو شناخت آثار وی میباشد و از طرف دیگر برای شناخت آثار وی باید جهانبینی وی را درک نمود و در این رفت وبرگشت به بازتولید اندیشه های سپهری خواهیم رسید. این شیوه ی برخورد با متن را ویلهلم دیلتای در نطریه ی هرمنوتیک خود تبیین نموده است که برای فهم اثر باید جهان ذهنی مولف را با از بین بردن فاصله ی زمانی مولف و درک شرایط پدیدآمدن اثر شناخت.زیرا اثر نماد جهان ذهنی مولف است که بازتولید عواطف،احساسات وآمال مولف به واسطه ی فهم متن حاصل می گردد.