چکیده: هدف: هدف از انجام این مطالعه مقایسه تاثیر ارتز نئوپرنی پیش ساخته با ارتز سفارشی ساخت انگشت شست بر درد، عملکرد،قدرت گرفتن و پینچ بیماران مبتلا به آرتروز مفصل بازیلار می باشد. مواد و روش:24 بیمار به روش نمونه گیری دردسترس جهت شرکت در مطالعه انتخاب شدند که دارای شرایط ورود به مطالعه بودند. بیماران بطور تصادفی به دو گروه اول و دوم تقسیم شدند. طراحی مطالعه در گروه درمانی بصورت متقاطع با دوره درمان 4 هفته و دوره پاکسازی 2 هفته بود. در دوره اول درمان (4 هفته ی اول)، درمان "اسپلینت پیش ساخته" برروی بیماران گروه اول و درمان "اسپلینت سفارشی ساخت" بر روی بیماران گروه دوم انجام شد. پس از دوره ی پاکسازی (به مدت 2 هفته)، دوره دوم درمان همراه با جابجایی اسپلنت ها(4 هفته ی دوم) آغاز گردید. اندازه گیری های درد، عملکرد، قدرت گرفتن و فشردن جانبی در هفته-های 0، 4، 6 و 10 از هر دو گروه بیمار بصورت اتفاقی گرفته شد. در این مطالعه درد توسط مقیاس بصری درد ، عملکرد توسط نسخه فارسی پرسشنامه ی dash ،آزمون های مربوط به قدرت گرفتن و فشردن با استفاده از داینامومتر جامار و پینچ گیج انجام شد. یافته ها: دوگروه در ابتدا در همه متغییرها در وضعیت بدون استفاده از اسپلینت مشابه بودند.در دو گروه مورد مطالعه در مقایسه با وضعیت بدون اسپلینت اختلاف معنی دارآماری در قدرت گرفتن پیدا نشد.اما در هر دو گروه درد کاهش یافت، عملکرد و قدرت پینچ افزایش داشت. در مقایسه بین دو اسپلینت، در پارامتر عملکرد ، قدرت گرفتن و پینچ تفاوت معنی دار آماری مشاهده نشد.اما در متغیر درد اختلاف معنی دار آماری مشاهده شد .در این رابطه اسپلینت سفارشی ساخت عملکرد بهتری داشته است. نتیجه گیری: به طورکلی هر دو اسپلینت دردرا کاهش داده وقدرت پینچ و عملکرد بیماران را نسبت به وضعیت بدون استفاده از اسپلینت افزایش داده است. هیچکدام از اسپلینت ها نسبت به وضعیت بدون استفاده از اسپلینت از لحاظ آماری در پارامتر قدرت گرفتن تاثیر نداشت. اختلاف معنی داری در متغییرهای عملکرد و پینچ در مقایسه بین اسپلینت ها مشاهده نشد.تنها در متغییر درد اختلاف معنی دار از لحاظ آماری مشاهده شد، که در این باره اسپلینت سفارشی ساخت نتایج بهتری نشان داد.

زمینه و هدف: به نظر می¬رسد بی¬حرکتی ناشی از اسپلینت موجب کاهش حجم عضلات تنار و در نتیجه کاهش عملکرد دست می¬گردد. هدف این مطالعه ارزیابی قطر، سطح مقطع، عملکرد و درد قبل و بعد از استفاده از اسپلینت در بیماران درجه 1 و 2 آرتروز مفصل کارپومتاکارپ اول و مقایسه آنها با گروه کنترل می-باشد. روش بررسی: در این مطالعه که از نوع قبل و بعد می¬باشد 25 بیمار مورد ارزیابی به دو گروه استفاده کننده از اسپلینت و گروه مداخله تقسیم گردیدند. همه پارامترهای ذکر شده در بالا در روز اول و چهار هفته بعد از پیگیری مورد ارزیابی قرار گرفت. ابزار مقیاس بصری درد، پرسشنامه میشیگان دست و سونوگرافی به ترتیب برای اندازه¬گیری درد، عملکرد، قطر و سطح مقطع عضلات مورد استفاده قرار گرفتند. یافته¬ها: استفاده از اسپلینت در گروه مداخله، کاهش درد را بعد از چهار هفته نشان داد این در حالی بود که هیچ کاهش قابل ملاحظه¬ای در پارامتر درد در گروه کنترل بعد از چهار هفته مشاهده نگردید. تغییرات عملکرد تقریبا در دو گروه مداخله و کنترل یکسان بود. استفاده از اسپلینت در این بیماران تاثیر چشمگیری بر کاهش قطر و سطح مقطع عضلات بعد از چهار هفته پیگیری نداشت، اگر چه تغییرات چشمگیری در کاهش قطر عضله متقابل کننده شست در گروه کنترل مشاهده گردید. نتیجه¬گیری: استفاده از اسپیلنت تاثیر چشمگیری بر روی کاهش قطر و سطح مقطع عضلات بعد از چهار هفته پیگیری نداشت، اگرچه تفاوت معناداری در عضله متقابل کننده شست در گروه کنترل دیده شد.

چکیده: هدف: ارتوزهای مکانیکی، ساده ترین و رایج ترین روش برای کمک به ایستادن و راه رفتن بیماران آسیب نخاعی می باشد. از سال 1960 تا کنون تلاش های زیادی جهت ساخت ارتوز مناسب برای این بیماران انجام شده است. ارتوزهای مکانیکی ساخته شده را می توان در 3 دسته ارتوزهای سنتی، ارتوزهای رسیپروکال و ارتوزهای مدیال لینکیج قرار داد. اگرچه در مقایسه با ارتوزهای سنتی، ارتوزهای رسیپروکال باعث بهبود راه رفتن می شوند، اما ارتوزها مدیال لینکیج از مقبولیت بیشتری برخوردارند زیرا وزن و حجم کمتری دارند و بیماران قادرند بصورت مستقل آن را بپوشند و دربیاورند. در این مطالعه با استفاده از ترکیب مزایای مفاصل مدیال لینکیج و رسیپروکال به ساخت مفصل جدیدی پرداختیم و پارامترهای راه رفتن و استقلال عملکردی را با ارتوز مرسوم ایزوسنتریک مقایسه نمودیم. مواد و روش: در ابتدا مفصل جدید در نرم افزار سالیدورکز طراحی و سپس در محیط واقعی ساخته شد. قبل از انجام تست بر روی بیماران، مفصل جدید بر روی ابزار شبیه ساز فلج اندام تحتانی نصب شده و پارامترهای فضایی-مکانی و گشتاور تولیدی توسط سیتم ارزیابی شد. سپس ارتوز ساخته شده و پارامترهای راه رفتن و استقلال عملکردی با استفاده از سیستم آنالیز حرکت و پرسشنامه استقلال بین ارتوز جدید و ارتوز مرسوم رسیپروکال مقایسه گردید. یافته ها: میزان گشتاور تولیدی توسط این سیستم 09/0 نیوتن بر کیلوگرم محاسبه شد که از موارد مشابه بیشتر بود. در ارزیابی ارتوز بر روی بیماران آسیب نخاعی، طول گام و سرعت راه رفتن با ارتوز جدید نسبت به ارتوز مرسوم ایزوسنتریک رسیپروکال به ترتیب 57/28 و 9/40 درصد افزایش یافت. همچنین مدت زمان پوشیدن و درآوردن و استقلال عملکردی هنگام استفاده از ارتوز جدید بهبود یافت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد بیماران با استفاده از ارتوز جدید در مقایسه با ارتوز مرسوم رسیپروکال با طول گام طبیعی تر و سریعتر راه می روند و استقلال بیشتری دارند.