مطالعه نگارگری ایرانی نشان می دهد که از دیرباز، میان نگارگری ایرانی و نقاشی چینی پیوندی برقرار بوده و این دو سنت نقاشی شرقی، به فراخور زمان از یکدیگر تاثیر پذیرفته اند. پس از حمله مغول به چین و سپس ایران، ارتباط بین هنرمندان چینی و ایرانی گسترش یافت و راهی برای نفوذ هنر چین به ایران گشت. در پژوهش به عمل آمده به روش تحقیق کتبخانه ای(اسنادی)، ابتدا به بررسی اجمالی چین و ایران از لحاظ (جغرافیایی، تاریخی و هنری) پرداخته و سپس به چگونگی نفوذ و ارتباط هنر چین در ایران می پردازیم. هدف از پژوهش، نشان دادن این واقعیت است که اگر چه هنر ایران عناصری از شرق و غرب وام گرفت، لیکن، در برخورد با آنها به دنبال اصل و جوهرماوراءطبیعی روح متجلی در باطن خویش بوده و کوشش نموده به بیان تجسمی ناب دست یابد و هر چند نگارگری ایرانی در طول تاریخ با فرهنگهای بیگانه از جمله خاور دور برخورد کرده و از آنها بهره برده لیکن تفاوت نگاه پدیده ها در آنها مشهود است. هنرمندان ایرانی با ایرانی کردن آنچه از چین فراگرفته بودند، اصالتی ایرانی به آن بخشیدند و اصل و جوهره ایرانی خویش را حفظ نموده اند.