جوامع ملی برای استحکام داخلی هم چنین پرهیز از واگرایی وبهره برداری ازمنافع تعامل سازنده با یک دیگر،نیازمندبه کارگیری تمامی سازوکارهاوعوامل موثردرجهت توسعه هم گرایی می باشند.در این راستا دانشمندان سیاسی نظریه های متنوعی را به ویژه با رویکرد منطقه ای مطرح کرده اندوهر یک با ارائه چهارچوب های تئوریک خاص ،متغیر هایی را در ارتباط با تقویت هم گرایی مورد تاکید قرار داده اند. منطقه خلیج فارس به دلیل اهمیت جغرافیایی ،منابع غنی وقرار گرفتن کعبه مسلمانان ،از دیر باز مورد توجه دول فرا منطقه ای بوده است .این اهمیت بی بدیل ،در عین حال،باعث آسیب پذیری برای کشورهای منطقه شده وتنش ها ودرگیری های خونینی را مخصوصا"در دو دهه اخیر به وجود آورده است . نظام بین الملل ،همواره سیاست ایجاد واستمراررابطه سلطه با کشورهای منطقه وممانعت از هرگونه تلاش مستقل وکامل هم گرایانه در خلیج فارس را تعقیب می نماید. بر این اساس ،نتیجه پژوهش حاضرکه براساس مطالعات اسنادی وکتاب خانه ای انجام گرفته ،بر این فرض مبتنی است که اگر فرایند هم گرایی سیاسی در منطقه خلیج فارس انجام گردد ،علاوه بر اثرات مثبت سیاسی،اثرات اقتصادی واجتماعی آن منجر به کسب در آمدارزی ،افزایش درآمد ملی جامعه ودرآمد دولت ،سرمایه گذاری ،توزیع مجدد ثروت ،افزایش اشتغال در نیروی کاروتوسعه صنایع می گردد. کشور ایران دارای توان مندی های گردشگری زیادی می باشد. استفاده از جاذبه های منحصر به فرد تاریخی ،مذهبی ،فرهنگی ،طبیعی و...می تواندگردشگررا برای بازدید از این آثارروانه کشور کند.لذا در پایان پیشنهاد اتی درابعاد سیاسی ،اجتماعی ،فرهنگی جهت بهبود روند هم گرایی برای توسعه صنعت گردشگری ارائه گردیده است .