مبل به عنوان یکی از اجزای لاینفک از زندگی مدنی، محصولی است که علاوه بر کاربردی چون برآوردن نیاز به محلی برای نشستن، به واسطه ای محوریت در چیدمان منزل، یکی از اصلی ترین وشاید مهم ترین عنصر تشکیل دهنده ی گونه ی زندگی انسان امروزدر خانه است. علاوه بر این، قیمت متوسط ارائه ی این محصول آنچنان نیست که بتوان آن را در سبد خرید سالیانه ی هر خانوار جای داد و همین امر موجب می شود تا متوسط بازه ای استفاده از این محصول بین 3 تا 5 سال در نوسان باشد. نکات فوق، انتخاب مبل در زمان خرید را به یکی از مسائل چالش برانگیز در بین خانواده ها بدل کرده اند. ولی کاربر ایرانی هنگام مراجعت به بازار وسیع مبل تهران با انبوهی از محصولات وارداتی از که عمدتاً از چین و ترکیه اند روبرست. مبلمانی که با داشتن کیفیت ها، طرح ها وقیمت های متنوعشان عرصه را بر همان اندک کپی برداری های نامتجانسی که به عنوان تولیدات داخلی می شناسیم، تنگ کرده است. مشاهدات نگارنده درباره ی انواع مبلمان موجود در بازار و احساس جای خالی مبلی که از درون فرهنگ ایرانی برخاسته باشد سبب ساز پرداختن به این پژوهش گردید. پژوهشی که می خواهد با استمداد از نظریات موجود در پست مدرنیسم در باب هویت و توجه به کهن الگوها به عنوان نگاه پژوهش و با یاری جستن از مفاهیم موجود در هنر ایران باستان به مثابه دست مایه ای غنی برای ورود هویت در یک محصول، منجر به طراحی مبلی شود که غلیرغم نگاه بر محدودیت های زندگی امروز منادی هر چند کوچکِ فرهنگ وهنر این مرز و بوم باشد. این پژوهش در حقیقت پاسخی است به پرسش؛ چگونه می توان مبلی طراحی کرد که درعین داشتن رویکردی پست مدرن، حاوی مفاهیم موجود در هنر ایران باستان باشد.