چکیده: در این مطالعه میزان پایداری کمپلکس های آهن(iii) پورفیرین از طریق کاهش میزان جذب به-وسیله دستگاه اسپکتروفتومتر بعد از زمان معین اندازه گیری شده است. عوامل مختلف مانند دما، حلال، ساختار پورفیرین، بازهای دهنده نیتروژنی محوری و سوبسترا می توانند بر میزان تخریب پورفیرین در شرایط دو فازی تأثیر بگذارند. مطالعات نشان می دهد که دمای بالا تخریب اکسایشی را افزایش می دهد. حلال های غیر قطبی، آهن پورفیرین ها را در برابر اکسایش محافظت می کنند و سرعت تخریب را کاهش می دهند. پورفیرین های دارای کمبود الکترون و ازدحام فضایی دارای مقاومت قابل توجهی در برابر تخریب می باشند. زمان ماندگاری آهن پورفیرین به طور قابل ملاحظه ای تحت تأثیر ماهیت و غلظت لیگاندهای دهنده محوری می باشند. در اکسایش یک سوبسترای فعال، کاتالیزور آهن پورفیرین تخریب کمتری را نسبت به یک سوبسترای غیر فعال متحمل می شود.