کلوپیدوگرل اکنون یکی از داروهای اصلی در درمان بیماران مبتلا به سندروم کرونری حاد می باشد. علی رغم موفقیت بالای این دارو، وجود مقاومت ژنتیکی برخی بیماران نسبت به کلوپیدوگرل ، به معضلی در درمان این بیماری مبدل گردیده است. مطالعات نشان داده اند که عوامل مختلف درونی مانند پلی مورفیسم های ژنتیکی در آنزیم های سیتوکروم کبدی، مسیرهای جایگزین برای رهاسازی adp و عوامل بیرونی مانند برهم کنش-های دارو-دارو و دوز نامناسب تجویز شده در مقاومت به کلوپیدوگرل دخیلند . بررسی های زیادی که در جمعیت های مختلف صورت پذیرفته است ،حاکی از آن است که یکی از عوامل مهم مقاومت ژنتیکی به داروی کلوپیدوگرل وجود پلی مورفیسم cyp2c19*2 می باشد. پیامد کلینیکی نامطلوب این مساله، افزایش چند برابری در نرخ حوادث راجعه ایسکمیک می باشد. با توجه به اهمیت این مساله و از آنجایی که تا کنون چنین تحقیقی در بیماران ایرانی صورت نگرفته است، در این تحقیق رابطه بین فارماکوکینتیک و فارماکوژنتیک کلوپیدوگرل بررسی شده است. بدین منظور، پلی مورفیسم ژن cyp2c19*2 و رابطه آن با فارماکو کینتیک کلوپیدوگرل مورد بررسی قرار گرفت. ابتدا میزان این پلی مورفیسم در 70 بیمار مبتلا به سکته قلبی، با روش rflp-based pcr برآورد گردید و میزان متابولیت فعال دارو در پلاسمای بیماران نیز با کمک روشhplc اندازه گیری شد. از میان 70 بیمار، 50 بیمار دارای ژنوتیپ cyp2c19*1*1 و 17 بیمار نیز دارای ژنوتیپ cyp2c19*1*2 و سه نفر نیز دارای ژنوتیپ cyp2c19*2*2 می باشند. که در گروه cyp2c19*1*2 ، میزان غلظت پلاسمایی کلوپیدوگرل، به طور محسوسی پائین تر از گروه با ژنوتیپ cyp2c19*1*1 می باشد. در مورد cyp2c19*2*2 به دلیل کم بودن تعداد بیماران، قضاوتی صورت نگرفت.