تخصیص ورودیهای موجود در فرودگاه به پروازهای در حال ورود و یا خروج، وظیفه ای کلیدی و مهم است که طی آن براساس جدول پرواز، تعداد و ظرفیت هر یک از ورودیها، سرویس های مورد نیاز پروازها، تعداد مسافران، میزان بار هر پرواز و غیره، برای هر یک از پروازهای جدول پرواز، ورودی مناسب انتخاب می شود. حاصل این فعالیت پس از ثبت در جدول تخصیص ورودی، مبنای کار روزانه کنترل کننده های زمینی قرار می گیرد.تحقیقات گذشته نشان داده است که ایجاد و بکارگیری جداول تخصیص ورودی می تواند باعث حداقل شدن تاخیر پروازها، حداقل شدن مسافت پیاده روی مسافران، کاهش شلوغی محوطه فرودگاه، جلوگیری از تداخل وظایف کارکنان فرودگاه، حداکثر شدن کارآیی و بهره وری ورودیها و غیره شود. اما وقوع رخدادهای ناخواسته ای نظیر تاخیر در ورود و یا خروج پروازها، بدی شرایط آب و هوایی و خرابی تجهیزات می تواند سبب برزو اختلال در این جدول شود که در این صورت، برای حداقل کردن عواقب ناشی از آن لازم است، حدول مذکور مورد بازنگری قرار گرفته و ورودیها تخصیص مجدد شوند.از این رو در تحقیق حاضر ضمن بررسی مطالعات و تحقیقاتی که در این زمینه صورت گرفته است، ابتدا یک مدل ریاضی برای مساله تخصیص مجدد ورودیها ارائه شده و سپس با بررسی ساختار و محدودیت های مدل، برای حل ان از روش فوق ابتکاری ‏‎sa‎‏ کمک گرفته شده است.در مدل ارائه شده ورودیها به گونه ای به پروازهای تاخیردار و عادی تخصیص داده می شوند که: (1) تاخیر اضافی ناشی از پروازهای تاخیردار حداقل شود (2) با حداقل کردن زمان بیکاری ورودیها، کارائی و بهره وری آنها حداکثر گردیده و (3) مدت زمان اشغال ورودیها پس از آخرین زمان دسترسی به آنها، حداقل شود.