استفاده از ساختار ارتباطی شبکه های روی تراشه در سیستم های چند پردازنده روی یک تراشه، ایده جدیدی است که از اواخر دهه 1990 شکل گرفته است و با وجود ارائه ساختارها و مدل های گوناگون برای آن، هنوز با مسایل حل نشده ای روبرو می باشد. به طور کلی، این ایده در تقابل با ساختار گذرگاه مطرح شده است. به عبارت دیگر عموماً ادعا می شود که این ساختار مزایایی دارد که استفاده از آن را منطقی تر از ساختار گذرگاه می نماید. از مزایایی که به عنوان نمونه می توان به آنها اشاره کرد، سرعت بیشتر، مصرف انرژی کمتر در انتقال حجم زیاد اطلاعات و سیستم ساختاریافته تر است. با این حال غالباً در سیستم های کامپیوتری، یک روش نمی تواند سیستم را از همه نظر بهینه کند و یک مصالحه بین پارامترهای روش های مختلف صورت می گیرد تا روش برتر انتخاب گردد. در این پایان نامه ابتدا مقایسه ای بین مزایا و معایب هر یک از دو ساختار گذرگاه داده و شبکه روی تراشه صورت می گیرد. سپس روشی ارائه خواهد شدکه یک سیستم بتواند به صورت پویا و با به کار گیری ترکیبی از این دو ساختار، از مزایای هر دو آنها بهره برده تا بهبود کارایی حاصل شود. در این روش، با توجه به دو معیار نرخ متوسط تولید بسته ها و میزان تقاضای استفاده از ساختار گذرگاه، ساختار مناسب جهت ارسال هر بسته به گونه ای تعیین می شود که در ضمن حفظ حداکثر کارایی، بتواند مصرف انرژی را کاهش دهد.