خوردگی فلزات یک پدیده ی جهانی و یکی از جدی ترین مشکلات جوامع بشری است که موجب هزینه های اقتصادی بسیار و یا بروز موقعیتهای بحرانی بی شمار می گردد. از این رو بهبود روش های مناسب و کارآمد جهت ممانعت یا کاهش فرآیندهای خوردگی ضروری به نظر می رسد. یکی از روش های حفاظتی موثر، پوشش دادن سطح فلزات با استفاده از پوشش های مقاوم و مناسب است. امروزه پلیمرهای رسانایی نظیر پلی آنیلین (pani) به دلیل توانایی ضد خورندگی عالی و مناسب بودن از لحاظ زیست محیطی توجه زیادی را به خود جلب کرده اند. با این وجود، افزایش چسبندگی و اثر مانع پوشش های pani جهت افزایش نقش آن در حفاظت از خوردگی ضروری است. به همین منظور برخی از نانوذرات مناسب می توانند در حین فرآیند تولید pani به آن اضافه گردند. در این مطالعه، نانوکامپوزیت های پلی آنیلین، با استفاده از روش پلیمریزاسیون اکسایشی شیمیایی درجای (همزمان) منومر آنیلین در حد واسط اسیدی با استفاده از آمونیوم پرسولفات (aps)، در حضور مقادیر بسیار کمی از نانوذرات سیلیس (sio2)، نانوذرات آلومینا(al2o3) و نانولوله های کربنی (mwcnts)تهیه شدند. جهت بهبود توزیع نانوذرات در ماتریس پلیمری، از سورفکتانت آنیونی سدیم دودسیل سولفات (sds) استفاده شد. پلی آنیلین خالص نیز به همین روش ولی در غیاب نانوذرات و سورفکتانت تهیه گردید. شکل و ساختار پلیمر و نانوکامپوزیت های تهیه شده، با استفاده از روش های sem، fesem، xrd، ft-ir و uv-vis مورد بررسی قرار گرفته و تأیید گردید. خواص ضد خورندگی پوشش های حاوی پلی آنیلین و نانوکامپوزیت ها بر روی قطعات فولاد ضدزنگ 316 با بهره گیری از روش پلاریزاسیون پتانسیودینامیک و در محلول خورنده ی (%3.5) nacl مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت. نتایج حاصل، خواص حفاظتی عالی پوشش های نانوکامپوزیتی pani/sio2 و pani/al2o3 را تأیید نمود. با این حال، نمونه ی پوشیده شده با pani/mwcnts بدترین کارایی را در مقایسه با دیگر پوشش ها نشان داد. در یک نتیجه گیری کلی، کارایی بهبود یافته ی پوشش ها را می توان به افزایش ممانعت از نفوذ عوامل خورنده به وسیله ی نانوذرات سیلیس و آلومینا و خواص اکسایش-کاهشی پلی آنیلین مربوط دانست.