چکیده پند و اندرز و فرا¬خواندن افراد به رعایت اصول و موازین اخلاقی، همواره وجه غالب بسیاری از آثار ادب فارسی بوده است. غنای ادبیات فارسی در زمینه¬ی آثار تعلیمی و اخلاقی شاهدی بر این مدعاست. با وجود این، سبک و شیوه¬ی اندرز¬گویی و تعلیم ، همیشه به یک صورت نبوده است و تفاوت¬های فراوانی از این حیث میان سخن شاعران و نویسندگان ادب فارسی وجود دارد. این تفاوت در شیوه¬ی بیان بیشتر نتیجه¬ی تفاوت¬های زمانی و مکانی، تفاوت در اعتقادات و جهان¬بینی و اوضاع و شرایط اجتماعی شاعران و نویسندگان مختلفی است که به تعلیم مخاطبان همت گماشته¬اند. البته در این میان، ذوق و قریحه و توانمندی برخی گویندگان بزرگ ادب فارسی در عرصه¬ی سخنوری غیر قابل انکار است. بررسی و مقایسه¬ی سخن گویندگان بزرگ ادب فارسی از این منظر، می¬تواند روشی برای سنجش میزان توانمندی شاعران و نویسندگان فارسی زبان در بیان اندیشه¬های خویش به شیوه¬های متفاوت، برای تاءثیر-گذاری هر چه بیشتر بر مخاطبان باشد. دانشی که این میزان و معیار را در اختیار ما قرار می¬دهد، دانش معانی است. در این پژوهش سعی بر آن است تا مقایسه¬ای بین اندرز¬های سعدی و ناصرخسرو از نظرگاه دانش معانی انجام گیرد. بررسی و مقایسه¬ی شعر سعدی و ناصرخسرو از این منظر، گویای تفاوت¬هایی است که در سخن این دو شاعر از لحاظ به کارگیری اصول و موازین این علم وجود دارد. بخش عمده¬ای از پذیرش سخن شاعر و نویسنده از جانب مخاطبان به رعایت همین اصول وابسته است.