هدف این تحقیق تهیه کامپوزیت و نانوکامپوزیتهای پلی آنیلین با استفاده از پایدارکننده های گوناگون از قبیل پلی وینیل پیرولیدون، هیدروکسی پروپیل سلولز و دودسیل بنزن سولفونات سدیم در محیط آبی و جداسازی یون روی از آب می باشد. خواص محصولات از قبیل ساختار شیمیایی، ریخت شناسی و پایداری حرارتی با استفاده از طیف سنجی مادون قرمز فوریر (ftir)، میکروسکوپ الکترونی روبشی(sem) ، پراش اشعه ایکس (xrd) ، گرماسنجی پویشی تفاضلی(dsc) و آنالیز وزن سنجی حرارتی (tga) بررسی گردیده است. نتایج نشان می دهند که شکل شناختی، اندازه ذرات و ساختار شیمیایی به نوع کامپوزیت بستگی دارد. ساختمان شیمیایی محصولات با استفاده از طیف سنج مادون قرمز مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهند شدت پیک ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. بررسی تصاویر میکروسکوپ الکترونی نشان می دهد افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می کند. ماهیت کریستالی نانوکامپوزیت ها از روی آنالیز xrd تایید می شود. پیک های اضافی در منحنی صحت وجود نانوذره al2o3 را در شبکه پلیمر نشان می دهد. پایداری حرارتی کامپوزیت زمانی که به آن اکسید فلزی اضافه می گردد افزایش می یابد. جهت انجام آزمایش های جداسازی از یک راکتور اختلاط کامل ناپیوسته استفاده شده است. مقدار اندازه جذب با استفاده از زمان تماس، مقدار جاذب و ph مورد بررسی قرار گرفته است. میزان روی توسط دستگاه جذب اتمی آنالیز گردیده است. نتایج حاصل نشان می دهند پلی آنیلین در جداسازی یون روی عملکرد مطلوبی دارد و می توان آن را به عنوان یک جاذب در تصفیه آب به کار برد.