نماد نوعی بیان هنری است که ایده ذهنی هنرمند را عینیت می بخشد. از آن جمله نماد استعلایی است که در هنر قدسی تجلی می یابد، بر مصدری متعالی دلالت می کند و مستلزم تأویل معناست. تصویر دریا و نمادهای مربوط بدان همچون آب، ماهی، مرغ آبی، توفان و خشکی از جمله این نمادها هستند که در اسطوره ها و نقوش بر جای مانده از دوران کهن در تمدن های شرق و غرب- از جمله ایران و بین النهرین- و نیز در صور خیالی شعر عرفانی فارسی- به طور بارز در آثار مولانا- رخ نموده اند. پژوهش حاضر با هدف مطالعه معانی خوشه تصویری دریا در اسطوره ها، نمادها و صور خیال به کشف ارتباط این مفاهیم و ریشه مشترک آن ها می پردازد. این پژوهش از نوع نظری است که با روش توصیفی، جمع آوری مطالب به شیوه اسنادی یا کتابخانه ای و تحلیل محتوای تصاویر مورد نظر انجام گرفته است. مطالعه تطبیقی نقش مایه های شبکه نمادین دریا در تمدن های کهن ایران و بین النهرین که نمودی آیینی و رمزی از مضامینی مینوی می باشند، با شعر عرفانی فارسی، به خصوص اشعار نمادین مولوی به عنوان نمونه ای از هنر سمبولیک، جلوه هایی از مفاهیم قدسی صوری مثالی را آشکار می سازد که از سرچشمه ای واحد نشأت گرفته اند و می توان از آن ها به عنوان کهن الگوهای ازلی یاد نمود.