چکیده : جهان و زیست ِ انسان در گستره ی ِ آن، هویّت ِ چهل تکّه ای را نمایان می کند که چندگانگی و متکثّر بودن، خصلت ِ بنیادین آن به شمار می آید. تکثّرگرایی در ژرف ترین معنای ِ خود، اشاره به فراتر نشستن ِ چندگونگی نسبت به یگانگی دارد. به بیان ِ دیگر، تکثّرگرایی و چندگونگی در برابر یگانه انگاری و بسیط بودن مطرح می شود. این مفهوم می تواند در ساحات ِ گونه گون ِ جهان و زیست ِ انسانی ِ آن محمول واقع شود. دولت به مثابه ی ِ یکی از فربه ترین مولّفات ِ قوام دهنده ی ِ جماعات ِ امروزین ِ بشر، می تواند بر این مبنا مورد بررسی قرار گیرد. اگر دولت به منزله ی ِ یک شرّ ِ لازم نیز نگریسته شود، باید مدلی از آن برای اِعمال در سطح جامعه برگزیده گردد که خیرُالموجودین باشد. گرایش های ِ تکثّرگرایانه در تمامی ساحات ِ ذهن و عین ِ انسانی، پیدایی ِ دولت های ِ تکثّرگرا را اجتناب ناپذیر می نمایانند. دولت، مفهومی زمان مند و وابسته به مکان است که برآمد ِ خواسته های ِ پدیدآورندگان آن یعنی شهروندان خواهد بود. امروز، صفت ِ مشروعیّت نیز در همین راستا ارزیابی می شود. عنصر ِ حاکمیّت نیز که از دیرباز جوهره ی ِ مفهوم ِ دولت تلقّی می شده است، باید با نگرشی برخاسته از این بستر بازتفسیر شود. غایت تلاش های ِ گوناگون برای ارائه ی ِ مدلی مناسب از دولت که متناسب با ساختار ِجامعه بوده و بتوان در آن به تقریر ِحقیقت و تقلیل ِ مرارت پرداخت، رسیدن به نقطه ای است که حقوق ِ بشر در آرمانی ترین پندارهای اش نیز امکان ِ وقوع یابد. سنجش ِ شاخصه های ِ مدل های ِ گوناگون ِ دولت و در این نگاشته؛ دولت ِ تکثّرگرا با اندیشه های ِحقوق بشری، می تواند امکان ِ داوری میان ِ گزینش ِ مدل ِ بهتر دولت برای رسیدن به حکمرانی ِ خوب را فراهم آورد. واژگان ِ کلیدی: تکثّرگرایی، دولت، حاکمیّت، قدرت، گروه، لیبرالیسم، حکمرانی، حقوق بشر