پژوهش حاضر به منظور بررسی رابطه ی تمایزیافتگی خود، صمیمیت و خودافشایی با رضایت زناشویی در بین کارمندان متاهل دانشگاه های شهید چمران و علوم پزشکی جندی شاپور اهواز صورت گرفته است. حجم کل کارمندان متاهل در سال 1390 بالغ بر 700 نفر بود که 244 نفر (120مرد و 124 زن) از آن ها به روش نمونه-گیری تصادفی طبقه ای به عنوان نمونه انتخاب شد. در این پژوهش برای بررسی متغیرهای مورد مطالعه از پرسشنامه-ی تمایزیافتگی خود، پرسشنامه ی صمیمیت زناشویی، پرسشنامه ی خودافشایی زناشویی و مقیاس رضایت زناشویی استفاده شد. نتایج نشان داد که بین تمایزیافتگی خود با رضایت زناشویی، صمیمیت با رضایت زناشویی و خودافشایی با رضایت زناشویی در سطح 05/0>p رابطه ی معناداری وجود دارد. همچنین تحلیل رگرسیون به روش ورود (enter) نشان داد که فقط متغیر صمیمیت به عنوان پیش بین معتبر رضایت زناشویی است.