اشتغال و مباحث پیرامون آن همواره مرکز توجه بوده و در دهه اخیر موضوع بررسی دوره حیات یک شغل در میان اقتصاددانان دنیا جایگاه ویژه ای را به خود اختصاص داده است. در این رساله با استفاده از مدل مخاطره کاکس متناسب دوره حیات شغل برای افراد شاغل در تعاونی های تولیدی صنعتی بهره برداری شده طی برنامه های سوم و چهارم توسعه مورد بررسی قرار گرفته است. در این بررسی چهار فرضیه اصلی وجود دارد که در آن ها تأثیر ویژگی های فردی، ویژگی های بنگاه، ویژگی های صنعت و شرایط محیطی بر دوره حیات شغل مورد آزمون قرار داده شده است. در هر فرضیه اصلی تعدادی فرضیه فرعی قرار دارد که متغیرهای توصیف کننده هر دسته را شامل می شود. جامعه آماری مورد بررسی شامل167 بنگاه اقتصادی و 1388 نفر شاغل بوده است که با استفاده از جدول مورگان حجم نمونه معادل 138 بنگاه تعاونی تولیدی صنعتی و 1103 نفر تعیین گردیده است. از این تعداد 902 پرسشنامه تکمیل و بر اساس آن، فرضیات مورد آزمون قرار گرفت. نتایج این مطالعه نشان می دهد که هر چهار فرضیه مورد تأیید بوده، بیشترین معنی داری را شرایط محیطی به خود اختصاص داده، پس از آن ویژگی های فردی در جایگاه دوم قرار دارد و ویژگی های بنگاه و صنعت به ترتیب رتبه سوم و چهارم را به خود اختصاص داده اند. در میان بیست و سه متغیر مورد بررسی جنسیت، سن، وضعیت تأهل، تعداد فرزندان، سطح تحصیلات و وضعیت شغلی والدین، در میان ویژگی های فردی اثر افزاینده و معنی داری بر دوره حیات شغل داشته است. این در حالی است که، متغیرهای تعداد افراد شاغل در خانواده، وضعیت شغلی پیش از ورود به تعاونی و سابقه ترک شغل اثر کاهنده ای را بر این دوره می گذارد. علاوه بر این آموزش ضمن خدمت، تطابق توانایی با فعالیت مورد تصدی، رضایت شغلی، تطابق ارزش های فرد با بنگاه و سهولت تردد تا محل کار از جمله عواملی هستند که موجب افزایش دوره حیات شغل را فراهم می آورند. بر خلاف عوامل مذکور، اندازه بنگاه، میزان سرمایه بر بودن بنگاه و میزان سختی کار دارای اثر کاهنده بر دوره استمرار فعالیت شاغل در شغل می باشند. بر اساس نتایج این مطالعه، متغیرهای رسته شغلی، مدت قرارداد، موقعیت مکانی بنگاه، کد صنعت و سال خروج از فعالیت اثر معنی داری بر دوره حیات شغل از خود نشان نداده اند.