چکیده : "کلمه سوء قصد مندرج در قوانین جزائی ایران از قانون جزائی فرانسه اقتباس شده است." . این پایان نامه به برسی این موضوع در قوانین جزائی ایران می پردازد. در منابع فارسی ما اصطلاح سوء قصد نسبت به جان دیگری از نظر لغوی به معنای" قصد جان کسی را کردن آمده است". کلمه سوءقصد در کشور ما برای اولین بار در مبحث اول از فصل اول ق. مجازات عمومی مصوب 1304 تحت عنوان سوء قصد نسبت به رییس مملکت بکار رفته است . در ق. م . ا سال 1362 که اولین قانون مصوب در خصوص تعزیرات اسلامی پس از پیروزی انقلاب می باشد ، کلمه سوء قصد در ماده 14 این قانون به کار رفته است .پس از قانون مذکور قانون گذار در مواد 515 و 516 ق . م. ا سال 1375 کلمه سوءقصد را تحت عناوین سوء قصد به مقامات داخلی و سوء قصد به مقامات سیاسی خارجی بکار برده است . قانون گذار در مواد 515و516 ق . م. ا سال 1375 تعریفی از سوء قصد ارائه نداده است. قانون گذار عمل سوء قصد را به عنوان عنصر مادی جرم موضوع مواد مزبوردر نظر گرفته است ، با توجه به عبارات تبصره ماده 516 ق.م .ا سال 1375 مقصود قانون گذار از کلمه سوء قصد مندرج در مواد 515 و516 ق.م.ا سال 1375 اقدامات و عملیاتی در حد شروع به قتل یا شروع به ضرب و جرح می باشد ، چرا که مقنن مجازات سوءقصد به مقامات را برای اقدامات و عملیاتی در نظر گرفته که منجر به ضرب و جرح و قتل نشده باشد.برسی علمی سوء قصد در مواد 515 و 516 ق .م .ا . سال 1375، در 4 فصل از اهداف اصلی این پژوهش است .