برنج پس از گندم مهمترین محصول کشاورزی در جهان میباشد و ایران با تولید حدود دو میلیون تن برنج در سال از این نظر دارای جایگاه ویژه ای میباشد. با توجه به بحران خشکسالی و مصرف بالای آب در اراضی شالیزاری، ارایه راهکارهایی جهت افزایش راندمان های آبیاری میتواند بسیار مفید باشد. در این راستا، هر ساله اراضی شالیزاری زیادی در استان های شمالی کشور تسطیح میشوند که در این مطالعه نقش اینگونه اراضی بر راندمان مصرف آب (wue) و بهره وری آب (wp) مورد بررسی قرار گرفته است. این تحقیق در شهرستان قائم شهر، استان مازندران و با مقایسه دو زمین سنتی و تسطیح شده شالیزاری به مساحت های 9/1 و 67/5 هکتار برای واریته زودرس طارم محلی و در طول یک فصل زراعی (از نشا تا برداشت محصول) در سال 1389 انجام شده است. در این تحقیق برای اندازه گیری دبی های ورودی و خروجی به تیمارها از پارشال فلوم های سه اینچی استفاده گردید. همچنین جهت تعیین نیاز آبی مزارع از سه عدد لایسیمتر در هر یک از تیمارهای مورد آزمایش استفاده گردید. نتایج نشان میدهد در اراضی سنتی و تسطیح شده شالیزاری به ترتیب، راندمان مصرف آب 9/62 و 73 درصد و بهره وری از آب 476/0 و 575/0 کیلوگرم بر مترمکعب گردید و تلفات ناشی از نفوذ عمقی نیز در تیمار تسطیح و یکپارچه شده به طور قابل ملاحظه ای کاهش پیدا نمود. واژه های کلیدی: برنج، اراضی تسطیح شده شالیزاری، راندمان مصرف آب، بهره وری آب، پارشال فلوم.