به منظور بررسی اثر سطوح متفاوت پروتئین به انرژی جیره بر روی رشد و ترکیب لاشه بچه ماهی سفید و تعیین سطح بهینه پروتئین و چربی برای این ماهی، آزمایش تغذیه ای در قالب طرح کاملاً تصادفی به روش فاکتوریل 3×5 با سه سطح چربی (80، 120 و 160 گرم در کیلوگرم جیره) و پنج سطح پروتئین (320، 370، 420، 470 و 520 گرم در کیلوگرم جیره) انجام شد. برای این منظور از 15 تیمار (جیره ی آزمایشی با نرخ متفاوت پروتئین به انرژی) با سه تکرار استفاده شد. بچه ماهیان با وزن 500 میلی گرم از استخرهای خاکی کارگاه شهید رجایی تهیه و برای آداپتاسیون به مدت دو هفته در تانک های 2 مترمکعبی نگهداری شدند. بعد از دوره آداپتاسیون، پرورش بچه ماهیان در گروه 80 عددی به مدت 8 هفته انجام شد. نتایج حاصل از این آزمایش نشان دادند که رشد و کارایی غذا تحت تاثیر معنادار سطوح متفاوت چربی و پروتئین جیره قرار داشتند (05/0p<). افزایش وزن، نرخ رشد ویژه و ضریب تبدیل غذایی بچه ماهی سفید دریای خزر با افزایش سطح پروتئین جیره از 320 تا 420 گرم به طور معنادار بهبود یافتند (05/0p<)، اما با افزایش بیشتر سطح پروتئین جیره از 420 تا 520 گرم، کاهش رشد معناداری در بچه ماهیان دیده شد (05/0p<). همچنین، میزان افزایش وزن و نرخ رشد ویژه بالاتر و ضریب تبدیل غذایی بهتر در ماهیانی که از چربی 120 گرم در کیلوگرم تغذیه کرده اند، دیده شد. ضعیف ترین رشد در تیماری با سطح پروتئین 520 گرم و چربی 80 گرم و بالاترین نرخ پروتئین به انرژی 38/28 گرم پروتئین بر مگاژول انرژی خام دیده شد. ابقاء پروتئین تحت تاثیر معنادار سطوح چربی جیره قرار داشت (05/0p<). ترکیب بدن بچه ماهی سفید دریای خزر بجز خاکستر تحت تاثیر معنادار سطوح چربی و پروتئین جیره ها قرار گرفتند (05/0p<). افزایش چربی لاشه بچه ماهی سفید دریای خزر منجر به کاهش سطح رطوبت لاشه این ماهی شد. محتوی لیپید لاشه ماهیانی که از غذاهای با سطوح بالای انرژی استفاده کرده اند، به طور معناداری بالاتر از ماهیانی بود که از جیره های با سطح پروتئین یکسان و سطح انرژی پایین تر تغذیه کرده اند. بر اساس نتایج این تحقیق، حداکثر رشد بچه ماهی سفید دریای خزر در تیمار با سطوح پروتئین 420 گرم در کیلوگرم و چربی 120 گرم در کیلوگرم جیره و نرخ پروتئین به انرژی 68/21 میلی گرم پروتئین به کیلوژول انرژی خام دیده شد.