چکیده هدف: پژوهش حاضر با هدف ارزیابی اثربخشی درمان فراشناختی بر میزان علایم افسردگی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی انجام شد. روش:طرح پژوهش از نوع طرح های تک آزمودنی چند خط پایه ی همراه با کنترل بود. چهار بیمار زن مبتلا به افسردگی اساسی بر اساس مصاحبه تشخیصی مبتنی بر dsm-iv انتخاب شدند. دو نفراز بیماران فقط درمان دارویی و دو نفر دیگر علاوه بر درمان دارویی طی 8 جلسه 45 دقیقه ای،درمان فراشناختی را نیز دریافت کردند. هر دو گروه آزمودنی در مرحله پیش از درمان(خط پایه) و بعد از پایان درمان(پسآزمون) مقیاس های اختلال افسردگی اساسی(mdd-s)، نسخه ی دوم افسردگی بک(bdi-ii)، سبک پاسخ نشخواری نولن-هوکسیما و مورو(rrs)، پرسشنامه یفراشناخت های ولز و کاترایت هاتن(mcq-30) و مقیاس سندرم شناختی توجهی(cas-1) را تکمیل نمودند. علاوه براین بیمارانتحت درمان فراشناختی، مقیاس افسردگی mdd-s و مقیاس سندرم شناختی توجهی را در طی جلسات درمانی تکمیل نمودند. یافته ها:نتایج نشان داد که درمان فراشناختی تغییرات مثبت معناداری در نمره ی مقیاس های پیشآزمون و پسآزمونآزمودنی های گروه آزمایش ایجاد کرد و این تغییرات تا مرحله ی پیگیری ادامه داشت. در حالیکه نمرات آزمودنی های گروه کنترل در مقیاس های پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری تغییرات محسوسی را نشان نداد. نتیجه گیری:درمان فراشناختی با کاهش میزان نشخوار فکری، توجه معطوف به خود، باورهای فراشناختی منفی و مثبت در کاهش علایم افسردگی اساسی موثر است و تغییرات درمانی ایجاد شده در پیگیری دوماهه پایدار باقی می-ماند.