یکی از شکلهای رایانش ابری، ارائه زیرساخت به عنوان سرویس است که در آن ماشینهای مجازی با ویژگیهای توافق شده میان سرویسدهنده و سرویسگیرنده ابر در اختیار کاربران در هر زمان و هر مکان که نیاز داشته باشند قرار میگیرد. ماشینهای مجازی روی ماشین راه دور در زیرساخت سرویس دهنده ابر که معمولا به صورت یک مرکز داده میباشد، اجرا میشوند و نتایج حاصل از عملیات ماشین مجازی از طریق یک ترمینال در اختیار کاربر قرار میگیرد. در زیرساخت ابر معمولا ماشیهای قدرتمند با توانایی بالا به کار گرفته میشود که امکان اجرای همزمان چندین ماشین مجازی با توان عملیاتی کمتر را روی یک میزبان امکانپذیر میسازد. از سوی دیگر معمولا کاربران ماشینهای مجازی، از تمام توان تعیین شده برای ماشین مجازی خود، استفاده نمیکنند و با استفاده از این پدیده و ماهیت اشتراکی رایانش ابری، این ایده بوجود می-آید که می توان با تجمیع ماشین های مجازی روی یک ماشین میزبان، و با اخذ روشهای احتیاطی لازم، بهرهوری از منابع فیزیکی را در حد بالاتری نگاه داشت. به این ترتیب در مصرف منابع صرفه جویی میشود، هرچند ممکن است به دلیل این سیاست در مواردی پیشبینی نشده مجموع کارایی ماشینهای مجازی بیشتر از توان میزبان شود و میزبان قادر به سرویسدهی با کیفیت تعیین شده نباشد. در این تحقیق تلاش شده تا با بررسی روشهای موجود برای برنامه ریزی ماشینهای مجازی، اشکالات عملکرد آنها رفع، و در آخر روشی برای مدیریت انتخاب و تخصیص ماشینهای مجازی بر روی میزبانهای درون یک مرکز داده ابر ارائه شود، تا عوامل موثر بر مصرف انرژی، کاهش یافته و کیفیت سرویس دهی و سایر عواملی که ممکن است موجب افت آن شود، تا حد امکان برطرف گردد.