مقدمه: یکی از مشکلات افراد آلوده به ویروس نقص ایمنی اکتسابی این است که بواسطه نوع بیماریشان و بدنامی ناشی از آن قادر به حفظ روابط بین فردی خود نبوده؛ قدرت تصمیم گیری را در بسیاری شرایط از دست می دهند. از طرفی مهارت خودآگاهی یکی از ضرورتهای تصمیم گیری است. بنابراین لازم است این دو مهارت به آنان آموزش داده شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی آموزش مهارتهای زندگی بر افزایش امید به زندگی در بین این افراد صورت گرفته است. روش: این پژوهش از نوع شبه آزمایشی و کاربردی است. حجم نمونه تحقیق شامل 30 نفر (زن و مرد) از بیماران مرکز مشاوره بیماریهای رفتاری شهرستان کرمانشاه بود که به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب گردیده و طی 10 جلسه 2 ساعته آموزش داده شدند. از پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر و روش آماری کوواریانس برای جمع آوری اطلاعات و تحلیل داده ها استفاده گردید. یافته ها: فرضیه های پژوهش طبق تحلیل کوواریانس نمرات امید و تحلیل کواریانس نمرات پیگیری امید به زندگی، با سطح معناداری 99% اطمینان به اثبات رسید، و نشانگر اثر بخشی آموزش مهارتهای زندگی بر میزان امید به زندگی افراد بود. نتایج: بنایراین اینگونه نتیجه گیری شد که آموزش مهارتهای زندگی باعث افزایش امید به زندگی در بین افراد مورد مطالعه گردیده، و این اثربخشی در طی گذر زمان پایدار میباشد.