هدف از پژوهش حاضر، شناسایی عوامل استرس زای ورزشکاران تیم های ملی ایران بود. جامعه آماری پژوهش را 85 نفر از ورزشکاران ملی ایران در رشته های فوتبال، فوتسال، بسکتبال، والیبال و هندبال تشکیل می داد. نمونه آماری برابر با جامعه آماری بود و در مجموع تجارب 71 ورزشکار (83 درصد) در این باره بررسی شد. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته ای با مقیاس پنج ارزش لیکرتی بود که روایی صوری و محتوایی آن را 13 نفر از اساتید صاحب نظر دانشگاهی و ورزشکاران حرفه ای و پایایی آن با روش آلفای کرونباخ تایید شد. (پرسشنامه عوامل استرس زای حین رقابت 92/0=.r و خارج از رقابت 94/0= r). برای شناسایی عامل ها از روش تحلیل عاملی اکتشافی با چرخش متعامد و برای آزمون فرضیه-های پژوهش از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی، آزمون t مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و آزمون تحلیل واریانس یک راهه در سطح معنی داری 05/0 ? p استفاده شد. بر اساس تحلیل عاملی 65 گویه در دوازده عامل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که به ترتیب عوامل آسیب دیدگی جسمانی، مسائل شخصی و میان فردی، وضعیت جسمانی، تعارض با مربی، جوّ تیم، پیروزی و برنده شدن، یکنواختی و روحیه نداشتن، زمان، ابهام و عدم اطمینان، انتظار پیشرفت، فشار تمرین و رسانه و استرس داخل زمین بیشترین نقش را در ایجاد استرس ورزشکاران دارند و تفاوت اولویت این عوامل نیز معنی دار بود. همچنین فقط در عامل آسیب دیدگی جسمانی از بین عوامل استرس زای حین رقابت با سابقه لیگ دسته یک بازیکنان رابطه منفی و معنی داری وجود داشت (248/0-=.r) و بین سایر عوامل استرس زا و سوابق مختلف ورزشکاران تفاوت معنی داری مشاهده نشد. (05/0 ?p). بنابراین، مدیریت تمرینات و رقابت های ورزشی، پیشگیری و درمان آسیب های بدنی و مهارت های ارتباطی و میان فردی ورزشکار می تواند در کاهش استرس موثر باشد.