در عصر حاضر با گسترش ارتباطات و شبکه ها، برقراری امنیت در سیستم های مختلف اهمیت یافته است. لذا در این زمینه، پروتکل های امنیتی زیادی پیشنهاد و ارائه می شوند. نکته مهم در مورد این پروتکل ها آن است که قبل از آنکه بتوانند در عمل مورد استفاده قرار بگیرند باید درستی آنها ثابت شود. یکی از روش هایی که در سال های اخیر، بسیار مورد توجه قرار گرفته است و نسبت به روش های قبلی امیدوار کننده تر می باشد، روش های درستیابی صوری است. خاصیت امنیتی که در بیشتر زمینه های آنالیز پروتکل های امنیتی مطرح می شود، احرازهویت است. باید بدانیم که هنوز هیچ توافق عام روشنی در نوشته های علمی بصورت دقیق درباره احرازهویت وجود ندارد. یعنی در شرایطی که یک نفوذگر کنترل کاملی بر شبکه داشته باشد، احرازهویت نمی تواند بصورت دقیق ایجاد شود. یکی از توانایی هایی که نفوذگر دارد، حمله تکرار است. بدین صورت که نفوذگر پیام دریافت شده را با محتوایی متفاوت پاسخ می دهد و شرکای مجاز، با گمان اینکه پروتکل را با موفقیت تکمیل کرده اند، فریب می خورند. برای اینکه از ایجاد چنین مشکلاتی کاسته شود، روشی از احرازهویت معرفی می شود که در مقایسه با روش مرسوم آن (توافق) قویتر عمل می کند. یکی از پروتکل های معروف در احرازهویت، پروتکل نیدهام– شرویدر است، که سعی شده در سرتاسر پایان نامه، از این پروتکل مهم، به عنوان درک مفاهیم بهره ببریم.