چکیده: آثار مولوی و عطار در ادبیات فارسی سازنده ی جامعه ای مثالی هستند و از این رو در درون این آثار حقوقی برای باشندگان جامعه ی خود فرض می شود. این دو اندیشمند دنیایِ اسلام بر این باورند که انسان، با تکیه بر تعریف انسان «یعنی مخلوق ناطق»، می تواند در برابر پدیده ها پرسشی مطرح کند و در نتیجه به نقد پدیده های پیرامون خویش بپردازد، پس حقوقی مطالبه می کنند و انسان را موضوع اصلی عالم امکان می دانند. در دنیای معاصر نیز رعایت حقوق شهروندی دغدغه ی اصلی متفکران معاصر است. در پایان نامه ی حاضر ابتدا ارکان و ریشه های اعلامیه ی جهانی حقوق بشر را به دست آورده ایم. دغدغه اصلی اعلامیه ی حقوق بشر نیز تکیه بر اَصالت انسان است. فلسفه ی غرب مسیر تکاملی طولانی را طی کرده است تا در نهایت به این نتیجه رسیده که اصالت با انسانیت انسان است، فارغ از هر عقیده و نژادی، و هر زمان و مکانی. حقوقی که در دنیای معاصر نام حقوق شهروندی را به خود گرفته است. در رساله حاضر ابتدا فلسفه ی حقوق را در آرای فلاسفه ی غربی در رویکردی فارغ از زمان و مکان بررسی کرده ایم، سپس آثار عطار(مصیبت نامه و منطق الطیر) و یک اثر مولوی (مثنوی معنوی) را بر اساس نگاه این شاعران به اصول یاد شده بررسی کرده ایم.