از آنجا که مسأله فقر و برنامه های فقر زدایی مورد توجه سیاتگذاران و برنامه ریزان قرار گرفته است، شناسایی دقیق این پدیده در موفقیت این برنامه ها و حل این مسأله مهم ضرورتی انکار ناپذیر خواهد بود. و از طرفی دست یافتن به توسعه و سازندگی در یک کشور یا منطقه نیازمند شناسایی و اندازه گیری میزان فقر در آن کشور یا منطقه می باشد. بر همین اساس خط فقر نسبی که مد نظر این مطالعه است، عبارتست از ناتوانی یا عدم دسترسی به یک سطح حداقل معاش در زندگی متوسط، که مولفه های آن گروه خوراکیها، گروه پوشاک، مسکن، لوازم واثاثه، بهداشت و درمان و گروه سایر می باشد. برای تخمین حداقل معاش از تابع تقاضای سیستم مخارج خطی استفاده شده که براساس آن حداقل معاش در مناطق شهری یزد برای سال 1379- سال اول برنامه سوم- برابر442?061?10ریال بوده که در سال 1388- سال پایانی برنامه چهارم توسعه - به رقم 819?585?33 ریال رسیده است. همینطور براساس نتایج بدست آمده، شاخص نسبت سرشمار و شاخص نسبت شکاف درآمدی را نیز در سال های 1379 تا 1388 محاسبه کرده ایم. نتایج نشان میدهند که این شاخص ها در سال 1379 به ترتیب 14/25 درصد و 36/40 درصد بوده که در سال 1388 به ترتیب به 76/18 درصد و 77/36 درصد رسیده است. همینطور با مقایسه میانگین شاخص استاندارد زندگی در سال های برنامه سوم توسعه با سال های برنامه چهارم در می یابیم که وضعیت فقر در برنامه چهارم نسبت به برنامه سوم توسعه یک درصد بهتر شده است؛ هرچند حداقل معاش در برنامه چهارم توسعه نسبت به برنامه سوم افزایش یافته است.