این تحقیق سه هدف را دنبال میکرد: 1) بررسی توزیع 6 نوع از رایج ترین خطاهای همنشینی لغات از لحاظ نگارشی در عملکرد زبان آموزان ایرانی رشته زبان انگلیسی؛ 2) یافتن مداوم ترین نوع این خطاها در عملکرد زبان آموزان ایرانی؛ و 3) یافتن چگونگی بهبود دانش همنشینی لغات از لحاظ نگارشی با بالا رفتن سطح زبانی زبان آموزان ایرانی. بدین منظور، 276 زبان آموز ایرانی از بین تمام داتشجویان رشته زبان انگلیسی در دانشگاه شیخ بهایی، دانشگاه اصفهان و دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان اصفهان انتخاب شدند. این تعداد شامل 44 دانشجوی سال اول، 91 دانشجوی سال دوم، 73 دانشجوی سال سوم و 68 دانشجوی سال چهارم در مقطع کارشناسی بود. سطح مهارت زبانی این افراد توسط یک آزمون تعیین سطح اندازه گیری و بر اساس آن، شرکت کنندگان در این تحقیق در 3 گروه پیش متوسط، متوسط و بالاتر از متوسط قرار گرفتند. سپس آزمونی از همنشینی لغات از لحاظ نگارشی، متشکل از 35 سوال شامل همنشینی اسم + حرف اضافه، حرف اضافه + اسم، صفت + حرف اضافه، فعل + حرف اضافه، فعل + اسم مصدر، و فعل + مصدر از شرکت کننگان گرفته شد. عملکرد شرکت کنندگان در این آزمون به دقت بررسی و تناوب خطاهای آنها در هرکدام از 6 مورد فوق محاسبه گردید. نتایج آن نشان داد همچنان که سطح زبانی زبان آموزان ایرانی پیشرفت می کند، عملکرد آنها در همنشینی لغات از لحاظ نگارشی در زبان انگلیسی نیز به طور قابل توجهی پیشرفت می کند. تناوب خطاها در عملکرد هر گروه نشان داد که به ترتیب همنشینی اسم + حرف اضافه، حرف اضافه + اسم و فعل + اسم مصدر برای زبان آموزان ایرانی مشکل ترین همنشینی های نگارشی بوده، از طرف دیگر برای زبان آموزان سطح پیش متوسط، همنشینی فعل + مصدر و برای زبان آموزان دو سطح دیگر، همنشینی فعل + حرف اضافه کم ترین تناوب را به خود اختصاص دادند. همچنین مقایسه ترتیب تناوب خطاها از متناوب ترین تا نامتناوب ترین آنها در عملکرد زبان آموزان نشان داد که هیچ مطابقت یک به یک بین ترتیب نوع خطاها در میان سه سطح مهارت زبانی وجود ندارد و با بالارفتن سطح مهارت زبانی، این ترتیب دستخوش تغییراتی می شود.