در قرآن کریم، بیان علت به شیوه هایی مختلف صورت می گیرد. این امر، گاهی با استفاده از حروف تعلیل، گاهی به کمک مفعول له و گاهی به وسیل? معنای برخی الفاظ و مفهوم بعضی جملات، حاصل می گردد. هر کدام از این شیوه های تعلیلی، بلاغتی خاص و جایگاهی ویژه دارند؛ برخی در بیان علت، صریح و برخی، ضمنی و غیرصریح اند. قرآن کریم به عنوان عالی ترین نمون? فصاحت و بلاغت، اهمیت فراوانی برای این امر قائل گردیده و در تبیین علل موضوعات مطرح شده در آن، نهایت اهتمام را نموده است و موضوعی نیست که به صراحت یا کنایت، به بیان علت آن نپرداخته باشد. پژوهش حاضر، به منظور بیان و ارائ? بخشی از اسلوب زیبای بیانی قرآن کریم، به تحلیل و بررسی شیوه های بیان علت در ساخت بلاغی و دستوری آن با تکیه بر مبانی نحوی و بلاغی پرداخته و زوایایی از هنجارهای پیشرفت? گفتاری در طرح و القای سخن را که در اصولی ترین و عالی ترین سطح آن، در قرآن کریم به کار رفته است، نشان داده است.