آغاز گرایش به نقوش و عناصر هنر بدوی با عنوان «بدوی گرایی»، به اواخر قرن 19 میلادی باز می گردد؛ زمانی که بعد از کشف نقاشی های غار، تمایل و توجه هنرمندان به هنر بدوی آغاز شد. این نوع گرایش در هنر نقاشی ایران نیز ظهور یافت و سپس در دهه های اخیر در تصویرگری نمود پیدا کرده است. نگارنده در این تحقیق، پس از پژوهشی مختصر درباره ی هنر بدوی و بدوی گرایی، به نمونه گیری و جمع آوری آثارتصویرسازی سه دهه ی اخیر- به روش نامحتمل- پرداخته است. سپس آثار را به روش کیفی مورد بررسی قرارداده و پس از دسته بندی نقوش مربوط به هنر بدوی ایران و آثار تصویرگران، تعدادی را انتخاب و مقایسه کرده است. محقق در پایان، به بررسی علل نمود نقوش بدوی در آثار تصویرگران پرداخته و نتیجه گیری کرده است.