گاز طبیعی سوختی پاک و ارزان بوده و از بهترین انواع حامل های انرژی در سال های اخیر به شمار می رود. بر اساس پیش بینی های جهانی، تقاضا برای این حامل انرژی از سال 2007 تا سال 2030 رشدی معادل 40 درصد خواهد داشت و از 3049 میلیارد متر مکعب به 4313 میلیارد متر مکعب در سال 2030 خواهد رسید. امروزه با اینکه مصرف گاز به شدت رشد کرده ولی تولید گاز از چنین رشدی برخوردار نبوده است. همچنین به دلیل اینکه اکثر ذخایر زیرزمینی گازی دنیا دور از مراکز رو به رشد مصرف واقع شده اند و حجم ذخایر عرضه کننده گاز نیز رو به کاهش گذاشته است لذا بحث تجارت گاز طبیعی در آینده به مراتب از اهمیت بیشتری برخوردار بوده و تحول در جهت گیری سرمایه گذاری ها، اجتناب ناپذیر خواهد بود. جمهوری اسلامی ایران با توجه به موقعیت ژئواستراتژیک خود و نیز با برخورداری از دومین ذخائر گاز طبیعی جهان، نمی تواند نسبت به ورود به باشگاه صادرکنندگان گاز جهان بی تفاوت بوده و به آن نیاندیشد. در این راستا، بازارهای نسبتاً بکر و در حال شکوفای هند و به خصوص چین، می توانند از مقاصد بالقوه صادرات گاز طبیعی ایران باشند. اما آنچه حائز اهمیت است انتخاب روش بهینه جهت صادرات گاز می باشد بطوریکه منافع بیشتری را برای کشور ایران داشته باشد. در این پژوهش، صادرات گاز طبیعی ایران به کشورهای هند و چین را توسط خط لوله و یا بصورت lng مورد بررسی قرار داده ایم و با استفاده از ارزش فعلی خالص طرح، نرخ بازده داخلی، نسبت منافع به هزینه ها و دوره بازگشت سرمایه به این نتیجه رسیده ایم که صادرات به کشور هند توسط خط لوله از اولویت برخوردار بوده و منفعت بیشتری را عاید کشور می سازد، ضمن اینکه صادرات به کشور هند بصورت lng و همچنین صادرات گاز طبیعی به کشور چین توسط خط لوله و یا بصورت lng نیز از توجیه اقتصادی برخوردار می باشند. کلمات کلیدی: گاز طبیعی- بررسی اقتصادی- هند و چین.