پژوهش در نهج البلاغه راجع به موضوع دنیا نشان می دهد که امام علی (ع) فقط به معرفی و بیان ویژگی های آن نپرداخته، بلکه ایشان بیشتر به بررسی آسیب ها و باز دارندگی از علاقه افراطی به آن پرداخته اند . ایشان بحث دنیا را به طور وسیع باز کرده و به بیان و تعریف همه حالات آن کوشیده اند.این تعریف شامل دنیای ممدوح و مذموم می باشد که ایشان با مثبت قلمداد کردن دنیای ممدوح تاکید کرده اند که می تواند وسیله خوبی برای هموار کردن صراط مستقیم باشد و دنیای مذموم را برای انسان مضر نشان می دهد و همیشه بشر را از آن بر حذر می دارد. در بررسی موضوعات مرتبط با دنیای مذموم ایشان اشاره به دلبستگان دنیا می نمایند . زمینه ها و علل افتادن آنها در دام دنیازدگی نیز در کلام امام (ع) مشهود می باشد. همچنین آثار ناشی از دنیاپرستی را که از عصر ایشان تا به امروز وجود دارد مورد اهمال قرار نداده و آنها را ریشه یابی نموده و راهکارهایی نیز إرائه نموده که انسان با عمل به آنها از دنیازدگی رهایی می یابد و کاسب سعادت اخروی می شود.در نهایت مسئله مشترکی که انسان در مرحله شناخت و عمل نسبت به دنیا ممکن است داشته باشد یک مورد است و آن خود مسئله هدف و نوعیت آن است.فردی که دنیا را هدف قرار دهد دچار دنیازدگی میشود و از آسیب های انسان دنیازده هدف قرار دادن دنیا می باشد.و در نهایت برای نجات از دنیازدگی باید آخرت را غایت نهایی قرار داد. در نتیجه با مطالعه کامل آسیب های دنیاپرستی دیده می شود که بیشترین عامل انحطاط بشر همین موضوع دنیاطلبی می باشد.که آثار آن نه تنها بر فرد بلکه بر افراد جامعه و بر سیاست و اخلاق عمومی تاثیر بسزایی دارد.لذا با فهم و درک این مباحث و رساندن آنها به مرحله عمل و رعایت این موضوعات می توان گامی در پیشرفت و خوشبختی جامعه و تضمین سعادت اخروی نهاد.