در این پژوهش، اثربخشی مداخله ی روان نمایشگری در افزایش مهارتهای اجتماعی و کاهش پرخاشگری در خانه ی کودکان کمروی پیش دبستانی (7-5 ساله) شهر اصفهان، بررسی شد. با استفاده از نمونه گیری تصادفی خوشه ای، از ناحیه ی 2 اصفهان و با استفاده از مقیاس مشکلات رفتاری کودکان (خرده مقیاس گوشه گیری و اضطراب)، از میان 167 کودک،20دختر و پسر انتخاب شدند و به صورت تصادفی و مساوی در دو گروه آزمایش وکنترل قرار گرفتند. برای این کودکان مقیاس درجه بندی مهارتهای اجتماعی (فرم مربی) (گرشام و الیوت،1990) و پرسشنامه ی پرخاشگری در خانه (فرم والدین) تکمیل شد. گروه آزمایش به مدت 5 هفته و هر هفته 2 بار در جلسات روان نمایشگری شرکت کردند. ارزیابی به وسیله ی دو مقیاس مذکور برای گروه آزمایش و کنترل، در پس آزمون و دو ماه بعد تکرار شد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس وتحلیل واریانس با اندازه گیری مکررتحلیل گردید . نتایج نشان داد؛ این مداخله توانسته است در مهارتهای اجتماعی کودکان کمروی گروه آزمایش افزایش معنا داری ایجاد کند و این افزایش در نمره ی کل و دوخرده مقیاس مهارتهای اجتماعی (همکاری و قاطعیت) در طول زمان پایدار مانده است. در خرده مقیاس خویشتنداری، افزایش پدید آمده معنادار بوده، اما در طول زمان پایدار نمانده است. روان نمایشگری نتوانسته است در میزان پرخاشگری در خانه ی این کودکان کاهش معناداری ایجاد کند. اهمیت عملی یافته های پژوهش، در ارتباط با یافته های پیشین، در قلمروی درمانگری زودرس مورد بحث قرارگرفته است.