ادبیات از زمان آفرینش انسان همراه وی بوده و انسان همواره از این ابزار برای بیان عواطف درون، اصلاح جامعه و یا لذت صرف استفاده کرده است. ادبیات بر اساس شرایط و محیط پیرامون نویسنده و ویژگی های درونی افرادی که به آنان پرداخته می شود در قالب ها، چارچوب ها و ژانرهای گوناگونی همچون شعر، داستان کوتاه، رمان و نمایشنامه،... پدیدار شده است. در ادبیات قدیم عموما نوع ادبی شعر، نوع غالب و مورد توجه ادیبان بوده اما از نیم قرن اخیر، نوع ادبی داستان رواج بیشتری یافته است. در ایران و ترکیه نیز تحت تاثیر ادبیات اروپایی، این نوع ادبی گسترش زیادی پیدا کرده به تبع آن، تحلیل و بررسی این داستان ها نیز مورد توجه قرار گرفته است. محمود دولت آبادی و یاشار کمال از جمله نویسندگان نیمه دوم قرن بیستم هستند که قالب رمان را برای بیان افکار خود استفاده نموده اند. در میان عناصر داستان، آنچه در آثار این دو نویسنده نمود بیشتری دارد، یکی توصیفاتی است که از اشیاء مختلف، مکان های گوناگون، طبیعت، حیوانات و... آورده اند و دیگری شخصیت پردازی است که هم کمال و هم دولت آبادی با ظرافت و توجه خاص به آن پرداخته اند. از اینرو شباهت های زیادی در نوع نوشتار آثار آنها دیده می شود و چون تا به حال از این منظر به آثار این دو نویسنده نگاه نشده بود، این پژوهش به بررسی توصیف و شخصیت پردازی، با روش اسنادی و تحلیل محتوای کیفی، در این آثار پرداخته است. در پایان، مهمترین نتایجی که از این بررسی به عمل آمد این بود که؛ 1ـ گاهی دو نویسنده با دو خاستگاه متفاوت جغرافیایی و فرهنگی، آثاری خلق می کنند که از لحاظ چارچوب، قالب و توصیفات بسیار مشابهند. هرچند در هیچ مقاله، مصاحبه و مکتوبی دیده نشد که این دو نویسنده تاثیری بر هم داشته و یا در سبک و اندیشه از یکدیگر پیروی کرده باشند. 2ـ محیط زندگی و اجتماع هریک از دو نویسنده تاثیر انکار ناپذیری بر خلق آثارشان داشته است. این تحقیق در پنج فصل تنظیم گردیده که در فصل پنجم بعد از بیان مهمترین یافته های تحقیق، شاخص ترین مضامین داستان های بررسی شده در این پژوهش، به شکل نمودار نشان داده شده است.