این تحقیق در خصوص قرار های تأمین کیفری مذکور در قانون آیین دادرسی کیفری 1378 و لایحه پیشنهادی 1387 می باشد قرارهای تأمین کیفری مطابق ماده 132 ق.آ.د.ک 1378 توسط قاضی به منظور حضور به موقع و دسترسی به متهم و یا به جهت جلوگیری از فرار یا تبانی متهم با دیگران اخذ می شود در دوران بعد ز انقلاب اسلامی با تصویب قانون تشکیل دادگاه های عمومی و انقلاب برخی از قوانین دوران قبل از انقلاب اسلامی در خصوص قرار های تأمین باز نویسی شد و اصلاح نهایی قانون آیین دادرسی کیفری در سال 1378 جهت اجرای آزمایشی به مدت سه سال انجام گرفت اما با تصویب قانون احیا دادسرا ها در سال 1381 وظیفه صدور قرار تأمین بر عهده دادسرا نهاده شد که سرانجام با لایحه پیشنهادی قانون آیین دادرسی کیفری در سال 1387 طرح جامعی جهت فرآیند آیین دادرسی کیفری که اصولاً از پنج مرحله مهم تشکیل شده، ارائه گردید که عبارتند از: مرحله کشف جرم- مرحله تعقیب، مرحله تحقیقات مقدماتی،جمع آوری ادله و اخذ تأمین از متهم و نهایتاً مرحله رسیدگی و اجرای حکم. در این تحقیق یکایک قرار های مذکور در ماده 132 ق.آ.د.ک 1387 با نگرش تطبیقی با لایحه پیشنهادی 1387 مورد بررسی قرار گرفته و قرار هایی که در لایحه پیشنهادی نسبت به قانون آ.د.ک 1378 مضاعف شده از جمله: قرار التزام به معرفی نوبتی خود مرجع قضایی یا انتظامی و با تعیین وجه التزام- اخذ اسناد هویت یا اشتغال متهم از قبیل شناسنامه، گذرنامه، کارت ملی، پروانه اشتغال، گواهینامه رانندگی و کارت بازرگانی- التزام مستخدمان کشوری یا لشکری به حضور با تعیین وجه التزام پس از اخذ تعهد پرداخت از محل حقوق آنها از سوی سازمان مربوط. – ممنوعیت خروج از منزل یا محل اقامت تعیین شده از طریق نظارت با تجهیزات الکترونیکی- به تفصیل پرداخته شده است.