پژوهش حاضر با عنوان « مجلس بیست و چهارم شورای ملی و انقلاب اسلامی» در اصل پاسخی به این پرسش است که مجلس بیست و چهارم چه خط مشی ای را در قبال تحول انقلابی ملت ایران اتخاذ کرد؟ پس از مقایسه ی اسناد و داده ها در نهایت این نتیجه حاصل گردید که هرچند در پی ناآرامی های دوران انقلاب، نمایندگان مجلس به به عنوان بخشی از بدنه ی حاکمیت مورد تنفر قرار گرفتند، اما مجلس بیست و چهارم در روزهای آخر عمر رژیم شاهد جنب و جوشی ی تازه شد و برخی از نمایندگان این مجلس حرف هایی می زدند که بعضی از آن ها سخن قشرهای ناراضی جامعه بود.این مخالفت ها از از اواسط نخست وزیری آموزگار آغاز شد و هنگام روی کار آمدن دولت شریف امامی نمود بیشتری یافت. انتصاب شریف امامی که از از یک سو با اعطای آزادی های سیاسی بیشتر و شکست اقتدار حزب رستاخیز و از سوی دیگر با گسترش دامنه ی انقلاب همراه بود باعث شد تا نمایندگان نیز از موضع انفعالی دست کشیده و به انتقادهای پر سروصدا از روش دولت های گذشته پرداخته تا خود را با با حرکت های انقلابی همراه و مجلس و خصوصاً شخص شاه را از امواج انقلاب مصون نگاه دارند. اما در نهایت به نظر می رسد که که مجلس 24 با وجود برخی صداهای مخالف در برابر حوادث انقلاب نتوانست موضع مستقلی از دولت و شاه اتخاذ کند تا مجلس را از از کوران حوادث انقلاب به سلامت عبور دهد. واژگان کلیدی: مجلس شورای ملی بیست و چهارم، انقلاب اسلامی، نمایندگان مجلس، حزب رستاخیز.