هدف از پژوهش حاضر مقایسه دانش آموزان دبیرستانی پسر با سبک های یادگیری مختلف از لحاظ سازگاری اجتماعی و عملکرد تحصیلی می باشد. روش پژوهش به کار رفته در این پژوهش، علّی- مقایسه ای است. نمونه پژوهش شامل 320 نفر از دانش آموزان پسر پایه اول دبیرستان های شهرستان شادگان است که در سال تحصیلی 90- 1389 مشغول به تحصیل بوده اند و با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شده اند. برای سنجش متغیر های این پژوهش از پرسشنامه سبک های یادگیری کلب(lsi) و پرسشنامه شخصیتی کالیفرنیا(ctp) استفاده شد. در این پژوهش معدل نوبت اول دانش آموزان، ملاک عملکرد تحصیلی در نظر گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های تحلیل واریانس چند متغیری(مانوا) و تحلیل واریانس تک متغیری(آنوا) استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین دانش آموزان دبیرستانی پسر با سبک های یادگیری مختلف از لحاظ سازگاری اجتماعی و عملکرد تحصیلی در سطح 001/0 تفاوت معنی داری وجود دارد. همچنین نتایج پژوهش نشان داده است که دانش آموزان با سبک یادگیری همگرا در مقایسه با دانش آموزان با سبک یادگیری واگرا از سازگاری اجتماعی، قالب های اجتماعی و روابط اجتماعی(از مولفه های سازگاری اجتماعی) بیشتری بر خوردارند و عملکرد تحصیلی بالاتری دارند. ولی از لحاظ سایر مولفه های سازگاری اجتماعی مانند مهارت های اجتماعی، علائق ضد اجتماعی، روابط خانوادگی و روابط مدرسه ای تفاوتی بین دانش آموزان با سبک-های یادگیری مختلف وجود ندارد.