انسان موجودی اجتماعی است که به داشتن رابطه با همنوعان خود نیازمند است. فقدان روابط مطلوب و رضایت بخش اجتماعی یا همان احساس تنهایی اثرات مخربی بر سلامت و کیفیت زندگی از جنبه های روانی و جسمی دارد. هدف از این مطالعه شناخت و تبیین هرچه بهتر اثرات احساس تنهایی بر کیفیت زندگی مرتبط با سلامت روانی و جسمانی و همینطور شناخت جایگاه راهبرد های مقابله ای این افراد با رویدادهای تنیدگی زای زندگیشان می باشد. برای مطاله این اهداف به روش نمونه گیری تصادفی از میان دانشجویان دختر دانشگاههای دولتی شهر قزوین که مجرد بودند و با هر دو والد خود زندگی می کردند، 361 نفر به روش تصادفی طبقه ای به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. سپس برای جمع آوری داده ها از سه پرسشنامه که در زمینه مورد اندازه گیری خود استاندارد بودند به کار گرفته شد. برای اندازه گیری میزان احساس تنهایی در افراد از پرسشنامه تجدید نظر شده احساس تنهایی ucla ، برای تشخیص انواع مقابله مورد استفاده افراد از پرسشنامه راهبردهای مقابله نسخه بزرگسالان cri و برای اندازه گیری کیفیت زندگی افراد از پرسشنامه 36 سوالی کیفیت زندگی مرتبط با سلامت sf-36 استفاده گردید. نتایج بدست آمده در این مطالعه حاکی از این مطلب است که با افزایش احساس تنهایی در افراد، میزان کیفیت زندگی در مولفه های جسمی و روانی آنها کاهش می یابد، همچنین افراد با افزایش احساس تنهاییشان کمتر می توانند از راهبردهای مقابله ای فعالی چون حل مسئله و جستجوی حمایت اجتماعی بهره گیری کنند. نقش تعدیل کنندگی یا میانجی گری برای راهبردهای مقابله ای میان احساس تنهایی و کیفیت زندگی یافت نشد.